شاعر‌پارسی اشعار علی سعیدی

[ISET1]

اشعار علی سعیدی
علی سعیدی (۱۲۵۹ در ساوه - ۱۳۴۷ در ساوه) شاعر و یکی از بزرگان شهرستان ساوه است.
علی سعیدی فرزند حاج آقا رحیم، زاده ۱۲۵۹ خورشیدی در شهرستان ساوه و صاحب دیوان اشعار «کلیات نسیم بهشت» است.
وی با اینکه شغل بازرگانی داشت، تجوید قرائت قرآن و مسائل شرعیه را نیز به مشتاقان این علوم می آموختند.
آثار
نام اثر وی کلیات نسیم بهشت است که شامل غزلیات، قصائد، تضمینات و مسمطات می باشد. او این اشعار را در طی عمر ۸۸ ساله خود سرود. پس از مرگ او، تمامی اشعار وی توسط آخرین فرزندش گردآوری و ویرایش گردید. به علت گذر سال‌ها و آسیب دیدن بعضی از نسخه‌های خطی شاعر، جمع‌آوری و دسته‌بندی آنها چندین سال طول کشید. بعد از تلاش‌های بسیار، برای اولین بار گزیده اشعار علی سعیدی تحت عنوان «نسیم بهشت» در سال...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ISET1]

غزلیات
غزل زیر از دیوان اشعار کلیات نسیم بهشت می باشد.
ما م**س.ت و خراب از می میخانۀ عشقیم آباد نگردیم که ویرانۀ عشقیم
ای عاقل فرزانه – ز رندان مطلب عقل ما عقل چه دانیم که دیوانۀ عشقیم
غرقیم چو غواص به دریای معارف وندر طلب گوهر یکدانۀ عشقیم
ما بال و پر و جان سر خویش بسوزیم یعنی که همه پیرو پروانۀ عشقیم
زین زن صفتان رشته الفت ببریدیم تا در کنف همت مردانۀ عشقیم
گویند سعیدی ز کجا یافت سعادت مسعود ز بخشایش شاهانۀ عشقیم

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ISET1]

قصائد
ابیات زیر بخشی از قصیده ای است که وی در مدح خامس آل عبا سروده است.
ماه من بر رخ چو افشان زلف مشك آسا كن سنبل تر را طراز لالۀ حمرا كند
طرّۀ عنبر فشان را چون فشاند گرد رخ اين دل شوريده را سرگشته و شيدا كند
گاه از چشم مكحّل نشترم بر دل زند گاه از زلف مسلسل رشته‏ام برپا كند
گاه با زنجير گيسو بند بر دلها نهد گاه با شمشير ابرو حمله بر جانها كند
گاه از ابرو به روي مه كشد از ناز تيغ گاه از گيسو رسن بر گردن جوزا كند
چونكه بر رخسار سيمين زلف مشكين افكن روز را بر چشم مردم چون شب يلدا كند

 

[ISET1]

ضمینات
ابیات زیر بخشی از شعری است که در آن علی سعیدی از قصیده ایوان مدائن خاقانی شیروانی تضمین کرده است.
دوشم ز نظر بگذشت تاریخچۀ ایران از دورۀ ضحّاک و از عهد انوشروان
وز آنچه که بگذشته بر مردم این سامان هان ای دل عبرت بین از دیده نظر کن هان
ایوان مدائن را آیینۀ عبرت دان
لختی ز سر رأفت رو سوی دفائن کن وزگوهر خود قدری ارسال خزائن کن
وین کالبد تن را مانند سفائن کن وآنگه ز ره دجله منزل به مدائن کن
و زدیده دوم دجله بر خاک مدائن ران
بنشین تو چون مرتاضین در دایره یک چلّ وین باد تکبّر را بیرون کن از این کلّه
تو خاکی و نه از خاک یک منبر صد پلّه وز آتش حسرت بین بریان جگر دجله
خود آب شیندستی کاتش کندش بریان