روی سایت دلنوشته خ**یا*نت خاموش|تصویر رویا کاربر انجمن یک رمان

[رویای محال]

نام: اشعار خ**یا*نت خاموش
شاعر: رویا نظافت
ویراستار: نسترن بانو



مقدمه:
از ان شبی که رفته‌ای
دیگر نه تنها خاطره‌ها و خودت و جسمت را برده‌ای...
من را هم برده‌ای!
من از خودم گریخته‌ام...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[رویای محال]

«فراموشی»

گفت وقتی رفتم تو راهم می‌برم
خوشحال بودم...
با خوشحالی
گفتم:
-کجا؟
گفت:
-از یادم...

 

[رویای محال]

«خنده‌هایم»

دیگر صدای خنده‌هایم
او را خوشحال نمی‌کرد.
این اواخر دائما از خنده‌های دیگران می‌گفت...
می‌گفتم چه کنم؟ من مثل ان‌ها خندیدن بلد نیستم!
و او بی‌هوا پوزخند نثارم می‌کرد.
پشیمانم
کاش من هم مثل ان‌ها می‌خندیدم.
شاید الان کنارم بود...
و از خنده‌های دیگران ایراد می‌گرفت...

 

[رویای محال]

«غروب»

سال‌هاست دم غروب...
از بالکن اتاقم...
خیره می‌شوم به همان خیابانی که بار اول دیدمت...
تو چه داشتی که انقدر گیرا و جذاب بود
که من اصلا تا به حال ندیده بودم؟!
این خیابان...
به بالکن اتاق من دید دارد...
چون هر بار با دیدن این خیابان
فقط تو به ذهنم امدی...

 

[رویای محال]

«خودکشی»

خودکشی مرگ قشنگی‌ست که به آن دل بستم.
اری... وقتی یارت کنار یکی باشد
وقتی دیگر حرفی بینتان نمانده باشد...
وقتی احساساتش خرج دیگری شده باشد...
قشنگ‌ترین مرگ...
می‌شود خودکشی!
که به آن دل می‌بندی...

 

[رویای محال]

«ساعت عاشقی»

چه ارزویی کنم برایت شیرین‌تر از این
الهی...
انقدر سیر بخندی...
که ندانی غم چیست...
این است ارزوی من...
مثل هر شب ساعت عاشقی...
که ارزویت می‌کنم...

 

[رویای محال]

«کاش»

کاش هیچ وقت نمی‌دیدمت.
با امدنت خیلی چیزها را عوض کردی
من را، زندگی را، احساسم را...
من چقدر وابسته تو بودم.
با رفتنت اسان همه چیز را هم عوض کردی.
من را، زندگی را، نفس‌هایم را...
کاش هرگز نمی‌امدی!
من از خودم راضی بودم...
کاش نمی‌امدی...
کاش...

 

[رویای محال]

«خ**یا*نت خاموش»

همانند یک شمع...
خاموش شدم...
زیر بار خ**یا*نت‌های خاموشت...
دنیایم را خاموشی گرفته...
فکرم...
خودم...
زبانم...
خاموشی مطلق گرفته‌اند...
یک من... در خاموشی مطلق...
زیر بار خیانتی خاموش...
جان می‌دهم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[رویای محال]

«رنگ التماس»

رفتنت را با گریه دیدم...
خندیدی و مرا نادیده گرفتی...
نگاهم التماس‌وار، به رفتنت بود...
باز هم التماسم را ندیدی و پشت کردی و رفتی.
دردناک بود...
دردناک‌ترین التماس دنیا...
نرو، تمام التماسم بود...
که در نگاهم بود...
و این نگاهم بود...
که التماس به نرفتنت می‌کرد...

 

[رویای محال]

«دلیل خندیدن‌هایم»

از آن روزی که از ته وجودم، کنارت خندیدم...
دیگر هیچ روزی، هیج ساعتی، هیچ ثانیه‌ای،
بعد از آن روز...
نخندیدم...
تو باعث خنده‌هایم بودی
می‌فهمی...
تو باعثشان بودی که با رفتنت...
خنده‌هایم هم ته کشیدند...