مشاعره مشاعره با اشعار سایه

[m.sina]

تمام شب به خیال تو رفت و می دیدم
که پشت پرده ی اشکم سپیده سر می زد

دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم
محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم


تاریک و تهی پشت و پس اینه ماندیم
هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم

 

[Samira-M]

دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم
محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم


تاریک و تهی پشت و پس اینه ماندیم
هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم

مباد سایه که جانت بماند از رفتار
که در روندگی دایم است هستی رود

 

[m.sina]

مباد سایه که جانت بماند از رفتار
که در روندگی دایم است هستی رود

در كار عشق او كه جهانیش مدعی است
اين شكر چون كنیم كه ما را رقیب نیست

جانا نصاب حسن تو حد كمال یافت
وین بخت بین كه از تو هنوزم نصیب نیست

 

[Samira-M]

در كار عشق او كه جهانیش مدعی است
اين شكر چون كنیم كه ما را رقیب نیست

جانا نصاب حسن تو حد كمال یافت
وین بخت بین كه از تو هنوزم نصیب نیست

تو غزالم نشدی رام که شعر خوشت آرم
غزلم قصه ی در دست که پرورده ی دردم

 

[m.sina]

تو غزالم نشدی رام که شعر خوشت آرم
غزلم قصه ی در دست که پرورده ی دردم

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست
روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست

 

[Samira-M]

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست
روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست

تا تو با منی زمانه با من است
بخت و کام جاودانه با من است
تو بهار دلکشی و من چو باغ
شور و شوق صد جوانه با من است

 

[m.sina]

تا تو با منی زمانه با من است
بخت و کام جاودانه با من است
تو بهار دلکشی و من چو باغ
شور و شوق صد جوانه با من است

تو یار خواجه نگشتی به صد هنر هیهات
که بر مراد دلِ بی قرارِ من باشی

تو را به آینه داران چه التفات بود
چنین که شیفته ی حسن خویشتن باشی

 

[بَهآرنارنج]

تو یار خواجه نگشتی به صد هنر هیهات
که بر مراد دلِ بی قرارِ من باشی

تو را به آینه داران چه التفات بود
چنین که شیفته ی حسن خویشتن باشی

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی‌زند

 

[m.sina]

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی‌زند

دل چون توان بریدن ازو مشکل است این
اهن نیست جان من اخر دل است این
من میشناسم این دل مجنون خویش را
پندش دگر مگوی که بی حاصل است این

 

[بَهآرنارنج]

دل چون توان بریدن ازو مشکل است این
اهن نیست جان من اخر دل است این
من میشناسم این دل مجنون خویش را
پندش دگر مگوی که بی حاصل است این

ترکی است که از غایت چابک دستی
اندر شب تیره جفته بر خایه زند