مشاعره مشاعره با اشعار نیما یوشیج

[m.sina]

ترا من چشم در راهم
شباهنگام
که می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم

مکث میکنم انگار در زیبائیت
چیزی را گم کرده ام
مثلا در صدایت ارامش
یا در چشم هایت زندگی ....

 

[H.Allahdadi]

مکث میکنم انگار در زیبائیت
چیزی را گم کرده ام
مثلا در صدایت ارامش
یا در چشم هایت زندگی ....

یک نفر در اب دارد دائم دست و پای میزد
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید

 

[Armita.sh]

یک نفر در اب دارد دائم دست و پای میزد
روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید

در نخستین درد و نکامی خود
که: چرا بی تجربه، بی معرفت

 

[H.Allahdadi]

در نخستین درد و نکامی خود
که: چرا بی تجربه، بی معرفت

تا جهان نقشبندِ خانه ماست

کم کس آید به کاردانی راست…!

 

[m.sina]

تا جهان نقشبندِ خانه ماست

کم کس آید به کاردانی راست…!

ترا من چشم در راهم شباهنگام

در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یاد آوری یا نه من از یادت نمی کاهم

 

[H.Allahdadi]

ترا من چشم در راهم شباهنگام

در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند

در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یاد آوری یا نه من از یادت نمی کاهم

می‌میرم صد بار پس مرگ تنم

می‌گرید باز تنم هم تنم در کفنم

زان رو که دگر روی تو نتوانم دید

ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم!

 

[m.sina]

می‌میرم صد بار پس مرگ تنم

می‌گرید باز تنم هم تنم در کفنم

زان رو که دگر روی تو نتوانم دید

ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم!

مکث میکنم
انگار در زیبائیت چیزی جا گذاشته ام
مثلا در صدایت ارامش
یا در چشم هایت زندگی

 

[H.Allahdadi]

مکث میکنم
انگار در زیبائیت چیزی جا گذاشته ام
مثلا در صدایت ارامش
یا در چشم هایت زندگی

یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید!

 

[m.sina]

یک نفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می‌دانید!

در درون کومه تاریک من
که ذره‌ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی
به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می‌ترکد
چون دل یاران که در هجران یاران
قاصد روزان ابری داروگ کی می‌رسد باران

 

[H.Allahdadi]

در درون کومه تاریک من
که ذره‌ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی
به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می‌ترکد
چون دل یاران که در هجران یاران
قاصد روزان ابری داروگ کی می‌رسد باران

نه به بی موقع آمدم پی جود

کم شود از کسی که خفت و به راه

دیر جنبید و رخ به من ننمود

آن که نشناخت قدر وقت درست!