نتایح جستجو

هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است حتی فرشته‌ای که به پابوس آمده انگار بین رفتن و ماندن مردد است اینجا مدینه نیست! نه، اینجا مدینه نیست پس بوی عطر کیست که مثل محمد است؟! حتی اگر به آخر خط هم رسیده‌ای اینجا برای عشق، شروعی مجدد است جایی که آسمان به زمین وصل...

یه بیت از آهنگ "سرانجام" هست که میگه: سالار هر مبارز بی‌ادعا حسین؛ ای کشته‌ی وحوش مقدس‌نما حسین...

کلا هرچی مردهای رمان سگ اخلاق تر و وحشی تر و شکاک تر باشن، غیرتی تر و جذابتر به حساب میان:frustratedf:

روشهای شکنجه ای که توی رمان‌های پلیسی آبکی نوشته میشه انقدر خلاقانه و چندش آور و وحشیانه ست که جا داره نویسنده ها یه دوره آموزشی برای شکنجه‌گرهای گوانتانامو و ابوغریب و... بذارن :979: بعد من اون رمانهای پلیسی که بر اساس سریالهای تلوزیون نوشته میشه رو کجای دلم بذارم؟ مرزهای آبکی بودن رو جابجا...

کلا نصف تباهیات رمان‌ها بخاطر این ازدواجای سوری و اجباریه که به دلایل مسخره و بی‌معنی رخ میده :///

ولی من اونی رو نمی‌بخشم که این رمان عاشقانه پلیسیا رو مد کرد آخه چطوری پسر ۲۴ ساله سرهنگه؟ دختر ۲۰ ساله سرگرد؟؟؟ بعد چطوریه ک همیشه این دوتا باید باهم سوری عقد کنن که برن نفوذی بشن تو یه باند خلافکار؟ آخه این چه اسیدیه؟ بهتون قول می‌دم اونی که این رمانا رو می‌نویسه حتی نمیدونه نیروی انتظامی رو...

امممم... اول از همه هرمیون چون مثل خودم درسخون و منظم و باهوش بود( :672: ) بعد اسنیپ چون مثل خودم intj بود، و خیلی شخصیت نازی بود، با این که ظاهر بداخلاقی داشت ولی یه عاشق واقعی بود. و بعد مک‌گونگال به همون دلایلی که برای هرمیون گفتم، چون یه ساحره قوی و مقتدر بود. در آخر هم دامبلدور بخاطر باحال...

کشور قشنگم

من با تو به قلم لیلی سلطانی

امام حسین...

نسخه اول دفتر، بعد توی ورد لپ‌تاپ تایپ می‌کنم، بعد کپی می‌کنم اینجا

اعتراف میکنم گاهی از بازی روانی با آدما مخصوصا مخاطبای رمانم لذت میبرم... خدا منو ببخشه

قلمش قوی و روان باشه؛ محتوای خوبی داشته باشه(بدون مستقیم‌گویی البته)؛ ایده‌ش بکر و خلاقانه باشه(البته این خیلی مهم نیست، بعضی موضوعات با این که تکراری‌اند ولی با یه پردازش خوب و روایت خلاقانه می‌تونن جذاب بشن)؛ تمیز باشه، یعنی خیلی از کلمات زشت استفاده نشه و تا حد ممکن مسائل خشونت‌آمیز یا مسائل...

مردِ پولدارِ دائم‌الخمری که یه دختربچه رو به زور عقد میکنه و کتکش میزنه و دائم بهش شک داره و محدودش میکنه، از اون طرفم دیوانه‌وار عاشق دختره میشه و میخواد تصاحبش کنه و گاهی باهاش مهربونه گاهی عین سگ وحشیه، به این مرد چی می‌گن؟ چی؟ بلندتر؟ آفرین. این مرد یه مجرمه، کودک‌آزاره، وحشیه، بیمار روانی...

این چه مسخره‌بازی‌ایه که تحت عنوان "رمان ارباب رعیتی" راه انداختن؟ مثلا شوهر دادن یه دختربچه و دائم کتک زدنش، خیلی اتفاق جذاب و عاشقانه‌ایه که دائم با قلم‌های سخیف نشخوارش می‌کنن؟ آیا متوجه نیستید این مدل نوشتن، ترویج خشونت علیه کودکان و خشونت علیه زنان محسوب میشه؟