نتایح جستجو

اعلام آمادگی!

اعلام آمادگی!

اعلام آمادگی!

‏چشم و دل، دانی چه خواهند این حوالی؟! بودنت را، دیدنت را، قانع‌ام !، حتی کمی...

چترت را کنار ایستگاهی در مه فراموش کن خیس و خسته به خانه بیا نمی خواهم شاعر باشی ، باران باش همین برای هفت پشت روییدن گل کافیست چه سرخ ، چه سبز ، چه غنچه

چرا به ياد نمی‌آورم؟ مرا از به ياد آوردنِ آسمان و ترانه ترسانده‌اند. مرا از به ياد آوردنِ تو و تغزلِ تنهايی، ترسانده‌اند. گفتی برای بردنِ بوی پيراهنت برخواهی گشت. من تازه از خوابِ يک صدف از کف هفت دريا آمده بودم. انگار هزار کبوتربچه‌ی منتظر، در پسِ چشم‌هات، دلواپسی مرا می‌نگريست.

تمام قرارها بی قراری بود از ابتدا...! تمام دردها تمام شادی ها بی قراری بود... از جنس قندی که چایِ تلخِ عمرمان را شیرین میکند...

اگر عشق آخرين بهانه‌ی بی‌دليل ما نيست پس آمده‌ايم اينجا چه خاكی بر سرمان بريزيم؟ چقدر شعر بخوانيم هی بی‌شفای درد؟ درد داری مگر بی‌وضو پا به اين همه واژه گذاشته‌ای... چه كنی؟ لااقل حرفی بزن...!

تکليفِ تمام ترانه‌های من از همين اولِ بسم‌اللهِ بوسه معلوم است سلام، يعنی خداحافظ! خداحافظ جایِ خالیِ بعد از منِ غريب خداحافظ سلامِ آبیِ امنِ آسوده ستاره‌ی از شب گريخته‌ی همروزِ من، عزيزِ هنوزِ من ... خداحافظ!

آمده از جایی دور، اما زاده زمینی ام امانت دار آب و گیاه آورنده آرامش و اعتبار امیدم من به نام اهل زمین است که زنده ام زمین با سنگ ها و سایه هایش من با واژه ها و ترانه هایم هر دو زیستن در باران را از نخستین لذت بوسه آموخته ایم زمین در تعلق خاطر من و من در تعلق خاطر توکامل ام ما همه اگرچه زاده...

هرجا و هر کجای جهان که باشم باز به بسترِ بی‌خواب خود برمی گردم باز این عطر و اسم توست که مرا به مرور واژه‌ها می‌خواند من از شروعِ تو بوده که شب را برای رسیدن به صبح می‌خواهم و تو هر جا و هرکجای جهان که باشی باز به رؤیاهای من بازخواهی‌گشت

وقتی که تو نیستی دنیا چیزی کم دارد من فکر می کنم در غیاب تو ... همه ی خانه های جهان خالی ست همه ی پنجره ها بسته است اصلا کسی حوصله آمدن به ایوان عصر جمعه را ندارد واقعا وقتی که تو نیستی آفتاب هم حوصله ندارد راه بیفتد بیاید بالای کوه، اما دیوارها تا دل ات بخواهد بلندند سرپا ایستاده اند کاری به...

پیمان شکنان فراوانند تهمت زنندگان فراوانند ددان و دژخیمان فراوانند و یاوران مهر اما چه اندکند ! هیچ زبانی بی اشاره و بی نیش نرفته است هیچ دهانی از شبنم و مهربانی با من سخن نگفت تهمت زنندگان فراوانند و عاشقان آدمی اما چه اندکند ! ای مهر چه می کنی !؟ با من چه می کنی !؟ آه ای فراخ دارندهء دشت...

ين صبح ، اين نسيم اين سفره‌ي مهيا شده‌ي سبز اين من و اين تو ، همه شاهدند که چگونه دست و دل به هم گره خوردند يکي شدند و يگانه تو از آن سو آمدي و او از سوي ما آمد ، آمدي و آمديم اول فقط يک دل بود يک هواي نشستن و گفتن يک بوي دلتنگ و سرشار از خواستن يک هنوز با هم ساده رفتيم و نشستيم ، خوانديم و...