عاشقانه‌ها عاشقانه‌های سمیه صباح

[ASaLi_Nh8ay]

دلم نِی می زنه با هر نگاهِت
مبادا شب بپوشونه پگاهِت
بَسِه دیگه غریو و ماتم و اشک
ببوسم من دو چشمونِ سیاهِت؟​

 

[ASaLi_Nh8ay]

خواستم نذر کُنم قصیده ای برایِ تو
مُردَم از بس که نشد بوسه زنم به پایِ تو
تا که جوهر بچکید بر ورقِ دفترِ دل
شعرِ من، قالب تُهی کرد و بماند هجایِ تو​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دُرّی و اَندر دلِ دریاستی
لیک در این دایره پیداستی
دُختِ نبی، گوهرِ کون و مکان
جانِ علی، حضرتِ زهراستی​

 

[ASaLi_Nh8ay]

من می آیم
دَر اِمتدادِ تیره یِ شب
با دستهایِ خالی.
دار و نَدارَم،
یک خیال است؛
دشتی دارد و آسمانی و آیینه ای،
وَ بی زمان است.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

حس می کنم
سنگینیِ سایه اَت را
که گُذَر می کُنَد
از برهنگیِ این دشت.

بُغضِ غریبِ آسمان،
شکَسته؛
وَ دِهلیزِ اندیشه،
خیسِ تَرَنُّمِ یادت شده.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دَر آیینه یِ خیال،
بِه تماشا می نشینم
تو را.
از تبارِ درختی
وَ سبز،
بِه رنگِ برگ هایِ سروِ نقره ای
که هَر سپیده دَم با شور
سلام می دهند بِه نور.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

چه عشقی می خُروشد
دَر امواجِ دریایِ دیدِگانت،
بگذار بیفتم
بِه پایِ این دو گویِ افسونگَر،
و شَوَم
ایزدبانویِ مثنویِ اساطیریِ چشمهایِ خنیاگَر.

نگاه کُن مرا!
نگاهت را دوست می دارم؛
نگاهت، دیدن دارد،
وَ دَر آن،
می تَپَد زندگی.

صدایَم کُن!
صدایت را دوست می دارم؛
صدایت، شنیدن دارد،
وَ پژواکش،
جاری
دَر زمزمه یِ آبیِ آرامِ
احساسم
وَ می شِکَنَد
سکوتِ پرچین هایِ
اِمکان
وَ
تنهایی اَم را.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

دستَم را بگیر!
دستهایت را دوست می دارم؛
بویِ رویش می دهند و نوبهار؛
گَرم اَند و بی قرارِ گُلدان،
مثلِ آفتاب و باران.
دستهایت،
دانه یِ عشقی کاشتند
-بی رنگ-
دَر قلبِ بی تاب،
روزِ پیوندِ
مِهر و ماه و ترانه؛
شمع و گُل و پروانه
ساقی و ساغر و دِلِ دیوانه
وَ مشرقِ دامنم
م**س.ت شد
از عطرِ یاسِ رازقی.​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ASaLi_Nh8ay]

آه ... جاودانه جوان خواهم بود؟
آه ... خاطره ای خواهم شُد برایِ فرداها؟
نمی خواهم دَر آب پَرپَر شَوَم؛
آیا ققنوس وار از خاکسترم برمی خیزم؟

جاده هایِ مختوم بِه تو
وَ کوچه باغهایِ سرشار از بویِ زنبق هایِ وحشی
فرسوده اند
زیرِ قدمهایَم.
اینَک،
آلاچیقِ رویایَم،
پُر است از
قاصدکهایِ یادِ "تو"
وَ من می آیم ...​

 

[ASaLi_Nh8ay]

در هنگامۀ تاریک روشنا
و خوابِ آرامِ شبتاب
سیبی از شاخه فروافتاد در آب
گذر کردم از کنار حوض
و کاشی هایِ آبیِ فیروزه ایِ تَر​