روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های پیانو‌ی سیاه | Nayrika کاربر انجمن یك رمان

[Nayrika]

نام مجموعه: پیانو‌ی سیاه
نام نویسنده: Nayrika
نام ویراستار: آمین
تگ: منتخب
مقدمه:
می‌ترسم،
می‌ترسم از اینکه تو را میان نت‌هایم گم کنم،
نمی‌دانی چگونه شب‌ها دیوانه‌وار می‌نوازمت!
و تو دود می‌شوی و روی سقفِ نم‌دارِ اتاقم، به لکه‌ای غم انگیز تبدیل می‌شوی،
جان دیوار را می‌کاوی... .

 

[Maede Shams]

•| بسم رب القلم |•​

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...


نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Nayrika]

***
بوی دود و گل‌های دیروز
درون سینه‌ام حبس شده‌اند.
نمی‌خواهم در سکوت باشم؛
بوها هم صدا دارند!
پیانو‌ی سیاه می‌سوزد،
قلب من از درد می‌سوزد؛
آیا تو هم از فکر من می‌سوزی؟

 

[Nayrika]

***
نت‌ها درد می‌کشند؛
درون باتلاق مذاب غم فرو می‌روند.
دکمه‌های پیانو، غرق صدایِ حزن آلودِ فریادِ اندوهِ من،
و من در تب جان سوز تو
و افکاری پر از تصاویرِ مانده از تو
در شبحِ خاطرات
در شبی طولانی با ستاره‌های نیمه روشن
موهای سیاهم می پیچند
و با رقص همدردی می‌کنند؛
همدردی با دردهای لذت بخش این روزها...!

 

[Nayrika]

***
صداها، روی رد پاهای مانده‌ات بر روی سنگ فرش‌های کوچه‌ی تاریک می‌نشینند
و رفتنت را می‌نوازند.
صدایی مانند برخورد سنگ به شیشه دارد.
حال آنکه آن شیشه‌ی قلبم باشد!
انگشت به انگشت،
اندوه را در رگ‌های خالی از خون خود می‌مکند.

 

[Nayrika]

***
این جادوی نگاهت هرگز باطل نخواهد شد؛
حتی، در صفحه‌ی پیانو‌ی سیاه!
این من نیستم که می‌نوازم؛
این سیاهی، شبح روزهای گذشته است؛ آن روزها که لبخندهایت روی صفحه زمان بخار می‌کرد.
بی شک؛ اگر خاطره‌ای مانده باشد،
آن خاطره‌ی نگاهت است.

 

[Nayrika]

***
درون چشم‌هایت جنگلی سوخته بود.
بوی کاج میداد.
بر فراز آسمان دود گرفته‌اش، پرنده‌ای اوج می‌گرفت.
پرنده‌ای زخمی!
پرنده مرد و درون سوختگی‌هایِ جنگل،
به برگی پوسیده تبدیل شد.
روی سرخی خونش شکوفه‌ای زرد از بیماری شکفت.
من، پرنده‌ی چشمانت،
با بال‌های نامرئی،
درون حجمی از درد،
از سرزمینم دور افتاده‌ام!

 

[Nayrika]

***
چشمانت را با خود بردی،
به دنبالت نیامدم.
تو با چمدانی سوخته از دالان تاریک کوچه که یاس، درونش نفس می‌کشید، رفتی!
و من در صفحه‌ی سرمه‌ای آسمان شب
میان چراغ‌های نارنجی و بدرنگ با دو بال خیس ماندم.
آنقدر ماندم تا که تاریکی از دالان رفت.
تا آن زمان که روشنایی، دالان را درید،
دیدم تو نیستی!
تنها یاس است که آنجا نفس می‌کشد... .
درونم خالی شد؛
درون خالی را با چه می‌توان پر کرد؟
صدا و بو؟
کدام صدا؟!
کدام بو؟!

 

[Nayrika]

***
کاش چشم‌هایت را جا می‌گذاشتی!
درونم، دالان تاریکی است که هیچ‌کس درونش نفس نمی‌کشد.
نفس‌هایم نسیم نابلدیست که گل‌های کاغذی را هم می‌خشکاند.
جریان خون در رگ‌های تاریک به سمت قلب نمی‌رود؛
می‌رود به سمتی که تو آنجایی...!

 

[Nayrika]

***
دوردست‌ها جز غبار اندوه،
هیچ تازگی ندارند.
آغوشت اما؛ دوردست‌تر است.
تنها یک بار برای همیشه آغوشت را به من بده!
می‌روم و به نابودی می‌پیچم.
اجزای صورتم را به دست‌های خشن خاطره می‌سپارم،
و تنم را در میان خزه‌ها می‌بازم.
نابود میشوم.
تنها یکبار!
یک آغوش!