مشاعره مشاعره با اشعار سعدی

[ملکه جهنمی❄]

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند در رضای یار

گر بر وجود عاشق صادق نهند تیغ
بیند خطای خویش و نبیند خطای یار

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود دیگر به چه امید در این شهر توان بود

 

[m.sina]

رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود دیگر به چه امید در این شهر توان بود

دو عالم را به یک بار از دل تنگ
برون کردیم تا جای تو باشد

یک امروزست ما را نقد ایام
مرا کی صبر فردای تو باشد

 

[ملکه جهنمی❄]

دو عالم را به یک بار از دل تنگ
برون کردیم تا جای تو باشد

یک امروزست ما را نقد ایام
مرا کی صبر فردای تو باشد

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

 

[FakhTeh]

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگ است

تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند
گناه تست و من استاده‌ام به استغفار

مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل
که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

 

[ملکه جهنمی❄]

تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند
گناه تست و من استاده‌ام به استغفار

مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل
که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما
فرمای خدمتی که برآید ز دست ما

 

[فلورا.]

این تمنایم به بیداری میسر کی شود

کاشکی خوابم گرفتی تا به خوابت دیدمی

 

[m.sina]

این تمنایم به بیداری میسر کی شود

کاشکی خوابم گرفتی تا به خوابت دیدمی

یار از برای نفس گرفتن طریق نیست
ما نفس خویشتن بکشیم از برای یار

یاران شنیده‌ام که بیابان گرفته‌اند
بی‌طاقت از ملامت خلق و جفای یار

 

[Delaram*☆♡]

یار از برای نفس گرفتن طریق نیست
ما نفس خویشتن بکشیم از برای یار

یاران شنیده‌ام که بیابان گرفته‌اند
بی‌طاقت از ملامت خلق و جفای یار

یار جفا کرده پیوند بریده
این بود وفاداری وعهد تو ندیده
در کوی تو معروفم واز روی تو محروم
گرگ دهن آلوده یوسف ندریده

 

[فلورا.]

یار جفا کرده پیوند بریده
این بود وفاداری وعهد تو ندیده
در کوی تو معروفم واز روی تو محروم
گرگ دهن آلوده یوسف ندریده

هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت

 

[آبی پَرَست؛]

هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت

ترک دنیا به مردم آموزند
خویشتن سیم و غلّه اندوزند
عالِم آن کس بُود که بد نکند
نه بگوید به خلق و خود نکند!