مشاعره مشاعره با اشعار سعدی

[m.sina]

دو چشم م**س.ت میگونت ببرد آرام هشیاران
دو خواب آلوده بربودند عقل از دست بیداران

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی
که ما را بیش از این طاقت نمانده‌ست آرزومندی

غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی
بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی
که ما را بیش از این طاقت نمانده‌ست آرزومندی

غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی
بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم

به وفای تو کز آن روز که دلبند منی

دل نبستم به وفای کس و در نگشادم

تا خیال قد و بالای تو در فکر منست

گر خلایق همه سروند چو سرو آزادم

 

[m.sina]

یاد تو مصلحت خویش ببرد از یادم

به وفای تو کز آن روز که دلبند منی

دل نبستم به وفای کس و در نگشادم

تا خیال قد و بالای تو در فکر منست

گر خلایق همه سروند چو سرو آزادم

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده
ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی‌بینم

قناعت می‌کنم با درد چون درمان نمی‌یابم
تحمل می‌کنم با زخم چون مرهم نمی‌بینم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده
ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی‌بینم

قناعت می‌کنم با درد چون درمان نمی‌یابم
تحمل می‌کنم با زخم چون مرهم نمی‌بینم

مرا بـه هـر چـه کنـی دل نخواهـی آزردن

که هر چه دوست پسندد به‌جای دوست رواست

هـزار دشمـنـی افتـد مـیـان بدگـویـان

میان عاشق و معشوق دوستی برجاست

جمال در نظر و شوق همچنان باقی‌ست

گدا اگر هـمـه عالم بـدو دهند گداست

مرا به‌عشق تو اندیشه از ملامت نیست

اگـر کنـند ملامـت نـه بـر مـن تنهـاست

غــلام قـامــت آن لـعبـت قـباپـوشـم

که از محبت رویش هزار جامه قباست

 

[Tahmine Arjmand]

مرا بـه هـر چـه کنـی دل نخواهـی آزردن

که هر چه دوست پسندد به‌جای دوست رواست

هـزار دشمـنـی افتـد مـیـان بدگـویـان

میان عاشق و معشوق دوستی برجاست

جمال در نظر و شوق همچنان باقی‌ست

گدا اگر هـمـه عالم بـدو دهند گداست

مرا به‌عشق تو اندیشه از ملامت نیست

اگـر کنـند ملامـت نـه بـر مـن تنهـاست

غــلام قـامــت آن لـعبـت قـباپـوشـم

که از محبت رویش هزار جامه قباست

تو بت چرا به معلم روی که بتگر چین

به چین زلف تو آید به بتگری آموخت

 

[m.sina]

تو بت چرا به معلم روی که بتگر چین

به چین زلف تو آید به بتگری آموخت

تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز
کوته نکنم ز دامنت دست نیاز

هرچند که راهم به تو دورست و دراز
در راه بمیرم و نگردم ز تو باز

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

تا سر نکنم در سرت ای مایهٔ ناز
کوته نکنم ز دامنت دست نیاز

هرچند که راهم به تو دورست و دراز
در راه بمیرم و نگردم ز تو باز

ز فکرهای پریشان و بارهای فراق

که بر دلست ندانم کدام برگیرم

گرم هزار تعنت کنی و طعنه زنی

من آن نیم که ره انتقام برگیرم

 

[m.sina]

ز فکرهای پریشان و بارهای فراق

که بر دلست ندانم کدام برگیرم

گرم هزار تعنت کنی و طعنه زنی

من آن نیم که ره انتقام برگیرم

من چاکر آنم که دلی برباید
یا دل به کسی دهد که جان آساید

آن کس که نه عاشق و نه معشوق کسیست
در ملک خدای اگر نباشد شاید

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

من چاکر آنم که دلی برباید
یا دل به کسی دهد که جان آساید

آن کس که نه عاشق و نه معشوق کسیست
در ملک خدای اگر نباشد شاید

درد دل دوستان گر تو پسندی رواست
هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست

 

[m.sina]

درد دل دوستان گر تو پسندی رواست
هر چه مراد شماست غایت مقصود ماست

تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری
که جمال سرو بستان و کمال ماه داری

در کس نمی‌گشایم که به خاطرم درآید
تو به اندرون جان آی که جایگاه داری