شعرکده اسرار جنگل

[سَنا]

ای جنگل با شکوه کز من دوری
از داغ تو گُر گرفته‌ام بد جوری

من در غم خویش بی صدا می‌سوزم
وقتی که میان شعله‌ها محصوری...

 

[سَنا]

درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم.

 

[سَنا]

آجر شده قوت لایموتی که منم
فریاد و هوار از سکوتی که منم

آتش شده سهم جنگل خاک آلود
ای ابر ببار بر بلوطی که منم

 

[سَنا]

چه دل گرفته بهاری
پرنده ها همه آهن
نسیم
موج غباری
به گوش منتظر طفل روستا نرسید
میان جنگل آتش
سرود سریده و ساری
غروب خسته ی شهر
بنفشه هایی پیوسته با نخی تاریک
به روی سنگ مزاری.

 

[سَنا]

می برد دل را به شهر عشق ها دلداگی ها
موج دریا لطف صحرا عطر جنگل بوی باران



برکه در دالان جنگل چشمه در آغوش بیشه
جلوه گر عکس درختان در صفای چشمه ساران

 

[سَنا]

در جنگل قدم می زدیم

شمع روشنی در دستان تو بود
همه جا سبز بود,سبز

نمی دانم تو رفتی یا شمع خاموش شد؟

به هرحال
در این تاریکی دیگر جنگل نیز سبز نیست
این جا ظلمت غوغا می کند…

 

[سَنا]

تو این جنگل که می بینید
کنار هم نمیشینید

جوانی بی جوانه شد
شما سرگرم آمینید!

 

[سَنا]

گر چه هنوز رو تن من
زخم خزونی کهنه هست

اما به این جنگل خشک
تیشه نزن تیشه به دست...

 

[سَنا]

شیر تا گرسنه نشود حمله نمیکند
اینجا اعماق جنگل است
شیر گرسنه است
روباه سخنرانی میکند
شیر چرا حمله نمی کند؟

 

[سَنا]

تـــن جنگل پر از زخم تبر شــــد
فــــدای بی خیالـــی بشر شــــد

بــــه تلطیف هوا،جنگل سرآمــــد
ز جهـــل آدمی دخــلش در آمــــد