مجموعه دلنوشته‌‌ شانه‌‌‌های خیابان | کار گروهی کاربران انجمن یک رمان

[SETAREH LOTFI]

***
نام مجموعه: شانه‌های خیابان
نام نویسندگان: ستاره لطفی، مهنا عزیزی
تگ: منتخب
ویراستار:•HOORYA•
مقدمه:
بیش از پیش به جانم فشار می‌آید،
وقتی که می‌دانم هست...
اما دست‌های من خالی است!
در این شب تیره و تار،
دل نیز گرفتار...
جان شده غرقِ درد،
جسم شده گرفتارِ مرگ...
تنها شانه‌ی خیابان است که می‌کشد بار گران مرا به دوش.
تنها شب‌های مسکوت است که می‌کند درد مرا خاموش...
دستی به سویم دراز شد،
اما وقتی آن را گرفتم؛
خرد شد... فرسوده‌ شد... محو شد... .

 

[G.ASADI]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mohana_Azizi384]

***
خیلی وقت است که جهانم بوی ماتم می‌دهد.
سیاهی چشم‌هانم به دلم رخنه کرده، روحم در خلعی عمیق دست و پنجه نرم می‌کند...
در تاریکی محض گم شده‌ام،
غرق شده‌ام... .
صدایی نجوا گونه نامم را فریاد می‌زند، گاهی هم صدای عربده‌اش گوش فلک را کَر می‌کند!
این شب‌ها سر بر شانه‌ی هر خیابان که گذاشتم، صحنه تدفین آرزوهایم دلم را چنگ زد و داستان من از نو آغاز شد...!
گویی زمان راهی برای رفتن پیدا نمی‌کند.

 

[Mohana_Azizi384]

***
در پَس تک به تک اجزای قلبم دلخوشی نمادین از غم می‌گذارم،
چهره‌ی غم زده‌ام را با نقابی از خوشحالی مفرط می‌پوشانم... .
به دلم قول داده بودم تنها زمانی به سراغش می‌روم که شادی‌هایم را با او قسمت کنم.
انسان‌های اطرافم مرا به صخره‌ی محبت از ته دل‌شان گرفته‌اند و من خرسند به باور دروغین محبت آن‌ها، چهره‌ای بشاش از خود به نمایش می‌گذارم و آن‌ها چه می‌دانند از آتش سوزانی که دلم را به پرتگاه دوزخ هیزم شکنان جهنم نزدیک می‌کند و من دلخوشی‌هایم را در دنیایی به نام ناکامی‌های بی‌اساس به یادگار می‌گذارم... .
چه زمان باید صدای شاد خنده‌هایم را از اسارت غم رهایی بخشم و سر بردارم از شانه‌های سرد خیابان‌های شب گردی‌ام.

 

[SETAREH LOTFI]

***
خزان غم رمیده در حالم،
من به ناتوانی، ای خدا گرفتارم!
می‌دانی؟
حال این روزهای من،
بسی ناجوانمردانه خراب است؛
تنفس می‌آید و در خروجش،
به مشکل بر می‌خورم.
عمق وجودم در این برزخ وجود می‌سوزد و جانم تکه‌تکه می‌شود.
در این خیابان تاریک،
در بین این جماعت مغزهای فرسوده،
جای عاشق شدن نبود.
ما در جای بدی دل باختیم و غم به جان خریدیم.
جایش اشتباه بود،
حسش درست بود.
در این روزها،
آبرو بر احساس حکم می‌کند.
و همانا حس شیفتگی خرد و خاکشیر می‌شود،
چرا که ما نمی‌توانم از حس‌مان بگویم؛
چون آبرو مهر خاموشی به لب‌هایمان می‌زند و باید در قلب‌مان را قفل و زنجیر کنیم.
جماعت پوسیده‌ای که مانند ارواح سرگردان در هم می‌لولند... .
سال‌هاست عشق را از دفاتر خاطره خط زده‌اند
و با طبل توخالی آبرو،
نغمه‌اش را به...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Mohana_Azizi384]

***
در این دیار رویاهای بافته، گاهی آن‌ها را از جلد خاطرات بیرون می‌کشم،
نگاهشان می‌کنم؛
اما جرات خواندن و ورق زدن‌شان را ندارم.
اندکی بعد دستم را روی صورتم می‌کشم که از خواب جهالت بپرم؛
اما با اشک‌های سرازیر بر روی سرزمین خشک گونه‌هایم مواجه می‌شوم و این حجم از تهی بودن را چه کسی به روحم تزریق کرد؟

 

[SETAREH LOTFI]

***
دلتنگم...
دلتنگ آن روزهایی که می‌شد بی‌مهابا خندید.
از ته دل لبخند زد و چهره‌ای در پس نقاب، نهان نبود.
دلتنگم همچون کودکی که تمام زندگانی‌اش را سر به شانه‌های سرد خیابان گذاشته... .
به زبان آوردن به ستوه آمده‌ام،
هرچند دشوار،
اما اگر دلتنگ آن را جار بزند به کدامین در باید کوبید...
کِه جمع می‌کند بساط این خیمه گردانی غم را؟!

 

[SETAREH LOTFI]

***
گر شب رود، صبح رود، یار رود،
خوار شوم، زار شوم، بی‌سر و سامان شوم و آواره خیابان شوم.
جان برود، جانان رود، خواب رود،
دلبر و دلدار رود.
ابر رود، باد رود، آفتاب و آسمان رود.
لاله رود، باغ رود، شاخه و شاخسار رود.
آب شوم...
سرد شوم، بی‌روح و بی‌جان شوم.
گر بروی وای دلم؛ زخم دلم باز شود.

 

[SETAREH LOTFI]

***
خسته‌ام!
خسته‌تر، کلافه‌تر و گمراه‌تر از قبل.
نمی‌دانم این دنیا و روزگار چه برایم رقم خواهند زد؛ تنها می‌دانم راهی که می‌روم پر از سنگلاخ‌هایی‌ست که با هر قدم که برمی‌دارم سلول به سلول جانم را تا اعماق وجودم می‌خراشند.
سختی‌ها جانم را نه!
روحم را صیقل می‌دهند و این جان خسته،
شب‌ها را با ترس پا به فرار به سوی خیابان می‌گذارد.

 

[SETAREH LOTFI]

***
خستگی تمام مرا در بر گرفته؛
ناتوانی از دردهای مکرر،
روزهای تکراری،
زندگی پر از دغدغه.
از جهانم بریده‌ام و امیدم ناامید گشته.
پروردگارا!
راهی، بهر خروج از چاه زندگیم به من نشان بده!
مرا یاری دگر، دگر باری دگر، جز تو نیست،
لطفی عظیم می‌خواهم از درگاه مهربانت.
بدجور از شب‌های سرد، بی‌زار گشته‌ام!