مجموعه دلنوشته‌ آزرده ضمیر | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

بسم رب الکریم
نام مجموعه: آزرده ضمیر
نام نویسنده: راحله خالقی
تگ: محبوب
ویراستار: حکیمه.م
مقدمه:
دل در قفسش بی‌قراری می‌کند و سیاهی شب بر خانه حکومت.
می‌دانی، تیرگی شب‌های پس از تو جور دگری‌ست!
هر چه چراغ روشن می‌کنم، بر تاریکی‌اش فائق نمی‌آیم!
راستش را بخواهی وحشت دارم، از این قیرگونی بی‌انتها!
شاید در میان همین تیرگی‌ها، خنجر زهرآلود دلتنگی در سینه‌ام فرو می‌رود.

 

[GHAZAL NAROUEI]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Rahel.]

***
شب که می‌رسد،
خورشید که غروب می‌کند،
ماه که در میانه‌ی پارچه‌ی سیاه آسمان هویدا می‌شود،
دستی از جنسِ داء، دور گردنم حلقه می‌گردد،
و آنقدر گردنم را می‌فشارد تا طعم اکسیژن از خاطرم رخت می‌بندد؛ اما...
اما همین‌که برای همیشه با این دنیای مملو از نبودن‌ها وداع می‌کنم،
رهایم می‌سازد،
و این جنگ هر شب ادامه دارد!
نبودنت نمی‌کُشد مرا؛
تنها زجرکُشم می‌سازد!

 

[Rahel.]

***
سیاهی شب دست دراز می‌کند،
و یادواره‌های پیشین را از گنجه‌ی اعماق ذهنم بیرون می‌کشد.
می‌نشیند و خاک نشسته روی یک به یک آن‌ها را با حوصله و صبر می‌زداید.
آن‌ها را...
تک به تک‌شان را،
مقابل بینی‌ام می‌گیرد، تا رایحه‌ی خوششان به سلول‌های بینی‌ام بچسبد و من را،
منِ ویران را...
از اینی که هستم، ویران‌تر سازد!

 

[Rahel.]

***
پس از تو، مستغرق گشته‌ام در سیاهی‌ِ بی‌انتها.
تیرگی پر کرده اطرافم را،
و روشنایی، غریب‌ترین بخش زندگانی‌ام شده است.
شاید با رفتنت، خورشید غروب کرده...
شاید نورها را با خود برده‌ای!
هر چه هست، نمی‌دانم؛
اما...
به تنهایی دارم با تاریکی و سیاهی خو می‌گیرم!

 

[Rahel.]

***
نیستی دلبر!
حالا که آفتاب غروب کرده است،
حالا که تاریکی سایه انداخته است!
یادت است همیشه می‌گفتی، قدم زدن در سیاهی شهر لذت بخش است!؟
کجایی که بزنیم بر دلِ خیابان و خنده‌هایمان تیرگیِ شب را بشکافد!؟

 

[Rahel.]

***
باز آفتاب غروب کرده!
قیرگونی بر شهر چیره گشته، و نفس‌های من یکی در میان می‌شود.
دیو یادواره‌ی پیشین، پا روی سینه‌ام نهاده است.
قلبم، این حجم کوچک تپنده، به سلابه‌‌ای ژرف کشیده شده!
نمی‌دانم پس از تو، از من آدمی مانده یا روحی خسته و رنجور در کالبدی به ظاهر جوان!؟

 

[Rahel.]

***
سکوت رعب برانگیز شب،
بر تن عریانِ احساس‌مان تازیانه می‌زند.
آوای دهشتناکِ برخورد شلاق، تنم را می‌لرزاند.
لرزه‌ای وزین!
آه!
بازنمی‌گردی تا دفاع کنی از تمامیت احساسِ مشترک‌مان!؟
نمی‌خواهی سینه سپر کنی و شلاقِ سکوت را بشکنی!؟
خسته نشدی از همه‌ی این افعال منفی؟
از نبودن‌ها...
اشک‌ها و آه‌ها!

 

[Rahel.]

***
منهدم کرد مرا، غمِ هجران تو ای یار!
سیل غم بُرد مرا... .
شانه‌ی احساس‌مان شکسته است!
شب‌ها سینه می‌شکافتند و جگر می‌سوزانند!
شده‌ام زلیخایی که پیر شده در حسرت دیدار دوباره‌ی یوسفش!
نکند تو نیز پیامبری و معجزه می‌کنی و اکسیر جوانی را به من می‌بخشایی؟
مگر نه این غم طاقت‌فرسا می‌کُشد مرا!

 

[Rahel.]

***
آوایی به گوشم می‌رسد؛ به مانند گریستن پنجره‌ها!
شیشه‌ی پنجره‌ها، لمس دستان تو را می‌خواهند.
دلشان تنگ گرمایِ بهشتی دستان توست!
همانند من!
شیشه‌ی دلم ترک برداشته از زمهریزی که پس از تو، مرا در خود غرق کرده... .