مجموعه دلنوشته شیزان نامیرا | پرنسس دریا کاربر انجمن یک رمان

[HAKIMEH.MZ]

نام مجموعه: شیزان نامیرا
نام نویسنده: پرنسس دریا
تگ: منتخب
ویراستار: بیتا شایان

مقدمه:
ای شیزان بی‌‌شاخ و دم،
صدای نفس‌هایم را می‌شنوی؟
وقتی که با مکافات و خستگی،
می‌خواهم خودم را به قله‌ی موفقیت‌،
روی‌ شانه‌ی تو، برسانم؟
گاهی،
دست و پایم توسط زنجیر‌های متعدد
در اطرافم مانند«خستگی»،
اعاده می‌شود؛
به‌ طوری که دیگر توان بالا آمدن ندارند.
دنیایم تیره و تار می‌شود
و ناامیدی‌ها روحم را تسخیر می‌کنند؛
اما در نهایت می‌خواهم تو را فتح کنم.
چرا که من شکست را نمی‌پذیرم!​

 

[G.ASADI]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند..

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به درخواست نقد، قبل از...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[HAKIMEH.MZ]

***
خسته‌ام...
خسته‌‌تر از،
فرهاد کوه‌کن.
خسته‌‌تر از یک کول‌بر؛
حتی خسته‌‌تر از یک دوندهٔ ماراتون!
امّا خستگی‌ها را نثارش می‌کنم؛
حتی زندگی‌ام را نیز،
نثارش می‌کنم!
نثارِ یک تارِ مویِ آن شیزانِ نامیرا.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
آن‌گاه که ثانیه‌ها را،
قربانی یک شیزان نامیرا کردم؛
ناگاه زندگی،
در پس ثانیه‌ها گم‌ شد.
دیگر زندگی‌ای نبود؛
کُلِّ شَیء
جزوه بود و نَسَک و درس نافرجام.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
گاهی با خود می‌گویم،
یله کن!
درس خواندن را،
رویا بافتن را،
و کنکور را؛
امّا وجدانم...
امان از وجدانم!
هم طمأنینه‌ای از من سلب می‌کند
و هم عقوبتی بر خود نازل می‌کند.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
گاهی خستگی،
از کوفتگی بدن
یا حتی اختناق مفرط بر مغز،
به‌سبب درس خواندن‌های سرسام‌آور نیست!
این‌جا «روحت» خستگی به جان می‌خرد،
از شنیدن حرف‌های مأیوس کننده،
نکوهش‌های بی‌جا
و نگاه‌های عجیب.
مگر تو کیستی؟
جز،
یک پشتِ کنکوری نوخط!
یک پشت کنکوری،
که کوتاه آمده زیر بار همه‌چیز؛
حتی افسردگی.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
از آن‌جا که من نیز انسانم
در خط ‌سیر رسیدن به مقصد،
این حق را دارم
که زیر بار نسک‌ها،
بی‌رمق و زله شوم؛
امّا این حق را به خود نمی‌دهم
که کُلِّ شَیء را به دست نسیان بسپارم!
چون همیشه این را به خاطر دارم که،
شوفر کامیون‌ هم
در خط‌ سیر رسیدن به مقصد،
برای سلامت رسیدن
هر گاه خستگی به آغوش کشد او را،
جرعه‌ای آسایش می‌نوشد.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
درس نخوانده،
سر را بر بالین می‌گذارم.
خوابم نمی‌برد.
بلند می‌شوم،
پشت میز بی‌روح و سردِ
مملو از نسک می‌نشینم،
منطق را ورق می‌زنم.
دلم به خواندن نمی‌رود.
پلک‌هایم سنگین می‌شوند.
و دوباره...
سر به بالین می‌گذارم.
این‌بار،
خوابم می‌برد!
گویی که ضمیرم خاموش گشته باشد.
شاید هم،
خستگی راه است... .​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
این‌ شب‌ها
بامداد که فرا می‌رسد،
می‌روم به سوی
کتاب‌های خوانده و نخوانده!
بی‌رمق باشم،
پلک‌هایم روی هم بنشینند،
یا که دل‌مرده باشم!
هیچ‌کدام دستاویز خوبی نمی‌شوند؛
چرا که هیچ‌کدام،
مرا به اهدافم نمی‌رسانند.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
از درس خواندن که خسته می‌شوم،
قهوه‌ای دم می‌کنم و
کمی اراده،
به مقدار لازم انگیزه و
۱/۳پیمانه امید
چاشنی‌اش
می‌کنم.​