متون و دلنوشته‌ها خاطرات خانه‌ی پدری

[Ghazaleh.Sh]

هيچ بارانی نمیبارد مگر صفا دهد
هيچ گلی جوانه نمیزند مگر هديه شود
هيچ خاطره ای زنده نميماند مگر شيرين باشد
هيچ لبخندی نيست مگر شادی بياورد
بگذار باران شوق بر زندگيت ببارد

 

[Ghazaleh.Sh]

مادر بزرگ با چارقدش اشکش را پاک کرد و گفت: آخ دلم می خواست عاشقی کنم ولی نشد ننه. اونقده دلم می خواست یه دمپختک را لب رودخونه بخوریم، نشد.
دلم پر می کشید که حاجی بگه دوست دارم و نگفت ....
گاهی وقتا یواشکی که کسی نبود، زیر چادر چند تا بشکن می زدم.
آی می چسبید.
گفت: بچه گی نکردم ، جوونی هم نکردم.
یهو پیر شدم ....
به چشمهای تارش نگاه کردم و حسرت ها را ورق زدم
گفتم: مادر جون حالا بشکن بزن، بذار خالی شی
گفت:حالا که دستام دیگه جون ندارن؟
انگشتای خشک شده اش رو بهم فشار داد ولی دیگه صدایی نداشتند....
خنده تلخی کرد و گفت: اینقدر به هم هیس نگید.
بذار حرف بزنند
بذار زندگی کنند
همین ...

 

[Ghazaleh.Sh]

بخاطر سلامتی‌تان هم که شده برقصید!
تحقیقات نشان می‌دهد رقصیدن می‌تواند با تقویت حس شادابی، سلامت روان‌تان را تقویت کند.
_رقصیدن یک تمرین هوازی عالیست
استخوان‌ها و عضلات را تقویت میکند و شما را از بیماری‌ها دور نگه میدارد.
_مفرح است
رقصیدن ترشح هورمون‌های احساس خوب مانند سروتونین و اندورفین‌ها را افزایش میدهد
_مغزتان را هوشیار نگه می‌دارد
_رقصیدن تعادل‌تان را بهتر می‌کند
هر ساله یک سوم افراد بالای 65 سال به زمین می‌افتند. و یکی از چیزهایی که می‌تواند از این اتفاق پیشگیری کند، رقصیدن است
دوست ندارید جلوی دیگران برقصید؟ در اتاق خودتان رقصیدن را شروع کنید، با آهنگ پیش بروید، آهنگی که نتوانید در برابرش مقاومت کنید! درون همه‌ی ما کسی هست که دوست دارد برقصد.
بلند شوید و برقصید

 

[Ghazaleh.Sh]

تنها جایی که می‌تونه تو سرویس دادن با هتل رقابت کنه خونه مادربزرگاس...

 

[Ghazaleh.Sh]

من عاشقِ ایرانم، در سختی و آسانی
عاشق که شوی یک عمر، در حادثه می‌مانی
یک روز سکوتی تلخ، روزی غزلی شیرین
یک روز لبی خندان، یک روز دلی غمگین
دیریست برای ما، بی‌وقفه خطر دارند
آنان که به این کشور، با حرص نظر دارند
آنان که نمی‌دانند، اینجا وطنِ کاوه‌ست
تهدید که دائم شد، دیگر سخنی یاوه‌ست
آوازِ تپش‌هایم، تکرارِ «وطن» بوده
تاوانش اگر حتی، آواره شدن بوده
خونِ چه جوانانی در بغضِ تو پنهان ماند
سَرهای بلندی رفت تا نامِ تو ایران ماند
من پایِ تبِ ایران، می‌میرم و می‌مانم
من زنده از این مرگم، من عاشقِ ایرانم
#افشین_یدالهی

 

[Ghazaleh.Sh]

خانه‌های قدیمی را دوست دارم
تاریخ در آن‌ها به زیبایی در حرکت است
همه چیز عمر دارد، حرف دارد، برکت دارد
تکنولوژی آن‌ها له نکرده
یاغی گری‌های مدرن تغییرشان نداده
هنوز حیاط هست، حوض هست کوزه هست
قناری می‌خواند، ماهی شنا می‌کند
دیوارهای اتاق‌های کوچک مهمان جمعیتی زیاد است
سفره‌ها گسترده‌اند، نه دو نفره نه چهار نفره
صدای پیرها شنیده می‌شود
حضورشان برکت خانه است
کوزه‌ها مملو از ترشی
دیگ‌ کوچک مفهمونی ندارد
نذری پزان به راه
همه چیز زنده است حتی اگر آن خانه
سال‌های سال متروکه مانده باشد...

 

[Ghazaleh.Sh]

من کودکی هایم را
میان همین کوچه ها
که پر از قاصدک می شوند هنوز
و گاه می پیچد در آن ها
عطر نان تازه ی خوش بو
گم کرده ام

 

[Ghazaleh.Sh]

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست ،که خونابه فشان است
دردا ودریغا که دراین بازی خونین
بازیچه ایام ،دل آدمیان است
روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه ،کران تا به کران است
ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردیست در این سینه که همزاد جهان است
خون میچکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من میکنم ،افشردن جان است ...
#استاد_هوشنگ_ابتهاج

 

[Ghazaleh.Sh]

وقتی می‌بینی آدم‌ها چه آسان با نبودنت کنار می‌آیند، پی می‌بری که برای جهان هیچی.
برای بعضی‌ها نبودنت تا سه روز محسوس است. برای بعضی تا سه ماه. برای بعضی تا یک‌سال.
خلاصه زندگی باید ادامه پیدا کند و برای اغلب مردم، ادامه پیدا کردن از هر چیزی مهمتر است.
حتی از یاد تو.
آری، "بهار در گلِ شیپوری مدام گرم دمیدن" است و نمی‌توان زندگی را جز چند لحظه‌ی کوتاه متوقف ساخت تا برای گلی که سر به باد داده است، ادای احترام کرد.
دقیقه‌ای سکوت، مجلسی برای بزرگداشت و؟ و دیگر تمام شد. خوب در این آگاهی از شأن والای هیچ بودن در چشم جهان و جهانیان، چه فایده‌ای نهفته است؟
شاید کمترین فایده‌اش این باشد که بلند شوی، در کتری آب بریزی و بگذاری بجوشد. با تأنی چای دم کُنی و کمی بهارنارنج هم در قوری بریزی. آن‌وقت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Ghazaleh.Sh]

دو سال پیش، بعد از یک بنایی اساسی در منزل شخصی‌ام، خانه و وسایلش زیرِ لایه‌ای از گرد و خاک و رنگ مدفون شده بود
و همزمان درگیرِ یک عارضه‌ی جسمی که نیاز به مراقبت و استراحتِ زیادی داشت؛ شدم.
شب‌ها روی یک تکه موکت در کف اتاق میخوابیدم و تمامِ روز را با کابوسِ جمع و جور کردنِ خانه سپری می‌کردم.
آدمی که تا یک هفته قبل، با ادبیات فوق رمانتیکی خیلی ادعایش میشد که دوستم دارد هم درست در همین روزها غیب شده بود؛ طوری که اصلا انگار هیچ‌وقت نبوده است.
یک روز در گیر و دارِ همین شرایط، یکی از دوستانم پیام داد که:" میخوای یه روز بیام خونه‌تون و خُرد خُرد با هم جمعش کنیم؟"
اصلا نمی‌توانم برایتان توصیف کنم که همین یک جمله‌ی صادقانه و بدون تعارف، تا چه اندازه منجیِ زندگی من در آن روزهای سخت شد.
به هر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.