دیالوگ نویسی تمرین دیالوگ‌نویسی | Lornsun کاربر انجمن یک رمان

[mel mel]

- من یه نویسنده‌ام جونا.
- خب که چی؟ یعنی الان دیگه درد رو حس نمی‌کنی؟
- هِی! نگفتم که انسان نیستم! فقط وقتی‌که وقتی درد دارم، به این فکر می‌کنم که چقدر به شخصیت‌های داستانم زجر و شکنجه‌های جسمی روحی دادم و خب، اون‌وقت دیگه درد نمی‌کشم! هاهاها!
- تو واقعاً دیوونه‌ای لیزی!
- همه‌ی نویسنده‌ها دیوونه‌ان!

 

[mel mel]

- تا حالا به این توجه کردی که غرق شدن تو آب مثل این می‌مونه که از یکی از قفس‌هات رها شدی؟ اولش اون‌قدر سفت زندگی رو می‌چسبی، چون به چیزهای جدید عادت نداری، به حبسگاه تازه‌ت عادت نداری، هنوز با زندانِ مرگ آشنایی نداری؛ ولی بعدش، به خودت میای و آروم‌آروم رها میشی، دیگه تقلا نمی‌کنی، دیگه دست و پا نمی‌زنی و خیلی آروم و ساکت به آزاد شدنت نگاه می‌کنی. و درست بعد از چندمین قفست، وارد زندان جدیدت میشی.
- وقتی از زندگی آزاد بشی، دیگه قفسی وجود نداره.
- تو هر چیزی یه قفس وجود داره، حتی مرگ و آزادی هم زندان و زندانی مخصوص خودشونو دارن.

 

[mel mel]

- بعضی وقتا احساس می‌کنم از آدم‌های مهم زندگیم متنفرم و این حس ناخوشایندی داره... .
- احساس داشتن به طور کلی مزخرفه.
- ...میشه به جای اینکه بهم یاد بدی چطور توپ گلف رو تو سوراخ پرتاب کنم، نشونم بدی چطور احساساتو بندازم سطل آشغال؟
- متاسفم، اینو دیگه منم بلد نیستم.

 

[mel mel]

- چرا به وقتش که میشه، بعضی‌ها نمی‌تونن خفه‌شن؟
- دقیقا بخاطر همینه که تو بچگی آرزو می‌کردم می‌تونستم برای همیشه رو دهن مامان بابام و اون بچه‌های خیابونی که کتکم می‌زدن چسب بزنم و الان تو بزرگسالی با گذاشتن اسلحه‌ام تو دهنشون و کشیدن ماشه، برای همیشه ساکتشون می‌کنم...آدم‌ها هیچوقت نمی‌دونن کی باید خفه بشن.

 

[mel mel]

- تنهایی یه موهبته.
- چطور می‌تونی اینو بگی؟ خیلی‌ها آرزوشونه مثل تو باشن.
- البته. چون فقط هنوز نتونستن خودشونو تو عموم جا بدن، چون هنوز نتونستن اجتماعی باشن و وقتی تونستن و درکش کردن، اون‌وقت هر طور شده به تنهاییشون فرار می‌کنن، به افکارشون، به هر دنیایی جز این دنیا و آدم‌هاش. تنهایی یه موهبته چون این فرصت رو بهت میده که عمیق فکر کنی، تنهایی یه موهبته چون تو رو قوی می‌کنه. وابستگی بین انسان‌ها، اجتماعی بودنشون و نیازشون به دیده شدن چیزیه که نابودشون می‌کنه، دیر یا زود، این اتفاق همیشه میفته!

 

[mel mel]

- بزرگ‌ترین اشتباهتو کردی.
- بزرگترین اشتباهم؟ بزرگترین اشتباهم بها دادن به آدم بی‌ارزشی مثل تو بود! و این چیزیه که دوباره تکرارش نخواهم کرد!

 

[mel mel]

- احساس می‌کنم خیلی عصبانیم، از تمام دنیا و هر چیزی که درونشه!
- انسان‌ها از بدو تولد خشمگینند، غضب و آشفتگی‌ درونی‌ای که هرگز قادر به درمان کاملش نیستند. خشم، در ذات شماست و این، انکارنشدنیه.

 

[mel mel]

- باید اسمشو چی بذارم؟ افسردگی؟ ناراحتی؟ نمی‌دونم...فقط حسی در من وجود داره که شاید در انسان‌های دیگه هم وجود داشته باشه، حسی که بهم میگه تو به هیچ‌وجه حق نداری خوشحال باشی، تو لایق شادی نیستی و... .
- و به‌خاطر همین وقتی می‌خندی یا خوشحالی، اون احساس یادآور میشه که باید نیشتو ببندی و دراماتیک کنی!
- اوه، بله. از اینکه می‌بینم تنها نیستم متاسف شدم!

 

[mel mel]

- تا زمانی که تو تاریکی باشی، امیدی وجود نداره، تِرسا. پس حرف زدن راجب همچین چیزیو تموم کن چون مثل صحبت کردن درباره‌ی یه چیز خیالی می‌مونه.

 

[mel mel]

- اورثینک بودن یعنی چی آبجی؟
- اورثینک بودن...؟ اورثینک بودن یعنی ذره ذره‌ی وجودتو ببلعی‌.
- وای چه ترسناک! مازوخیسم یعنی چی؟
- ...مازوخیسم یعنی از اینکه خودتو بلعیدی راضی هستی!