دیالوگ نویسی تمرین دیالوگ‌نویسی | Lornsun کاربر انجمن یک رمان

[mel mel]

- نگران نباش. تو هم کم‌کم به یه جایی میرسی که می‌فهمی تنهایی‌هات، ناراحتی‌هات، افکارت و احساست رو فقط می‌تونی با خودت شریک بشی. هیچ نفر دومی وجود نداره!

 

[mel mel]

- روزها اینجوری شده که به ساعت زل میزنم و یهو می‌بینم روز شب و شب روز شده و به نظر میاد زمان بی‌وقفه می‌گذره، خاطرات رو می‌دزده، خوشحالی و غم...و چیزی که می‌مونه پوچیه، هیچی، نیستی...هِی جسی واسه بچه‌ها هم همین‌طوره؟

 

[mel mel]

- تو به خودت آسیب میزنی، دیگران بهت صدمه میزنن و بعد باز میری سر وقت انسان‌ها؟ فقط یه احمق می‌تونه این آدمایی که من می‌بینم رو درمان قرار بده. مطمئنی سرت به جایی نخورده و عقلتو از دست ندادی؟!

 

[mel mel]

- من هیچ امیدی ندارم.
- مهم اینه که فقط به ادامه دادن، ادامه بدی.
- ولی خیلی سخته... .
- زندگی سخته، اگه میخوای این‌کارو کنی تنها راهش همینه. آدم‌های زیادی بدون امید زنده‌اند.
-...مردن بهتر نیست؟
- مردن هم سخته، آدم بودن هم سخته، همه چیز در این دنیا سخته دنیرا، اون چیزی که تفاوت ایجاد می‌کنه اینه که چه کاری برای چه کسی دشواره... .
-... .
- چرا ما محکومیم به ادامه دادن؟
- چون ظاهراً این ماهیت ماست... .

 

[mel mel]

- لازمه‌ی بازسازی تخریب شدنه. باید نابود بشه تا ساخته بشه...درسته روآن، تخریب بخشی از زندگی انسانه، در ابتدا باید کاملا از بین بری و بعد دوباره متولد بشی. فقط اون‌وقت می‌تونی بگی انسان بالغی هستی.

 

[mel mel]

- مثل بازیگری شدم که روز تا شب بازی می‌کنه ولی هیچ مزدی بخاطر کارش دریافت نمی‌کنه. بازی کردن کار سختیه و من بازیگر خوبی نیستم ولی نمی‌تونم کار نکنم. فقط کاش بیننده‌ها این‌قدر بابت تازه‌کار بودنم مسخره‌م نمی‌کردن... .
-...مردم همینن.
- مردم همینن...لیوانتو بیار بالا!

 

[mel mel]

- امروز، روز افتضاحی داشتم.
- می‌دونی بدتر از روزهای خوشحال‌کننده و افتضاح چیه؟
- ... .
- روزهایی که هیچ‌کدوم از این دو نیستن چون هرگز در خاطره‌ها نمی‌مونن، مثل امروز و فردا و پس‌فردای من!

 

[mel mel]

- به من می‌گویند بی‌احساس و سرد؛ اما آیا تو فکر می‌کنی مردم چشمی برای درون‌نگری دارند، چارلی جوان؟‌ من از مسافت‌ها، غمی که دیگران نمی‌بینند را لمس می‌کنم و قلبم بارها مچاله می‌شود. و آدم‌ها، هیچوقت نمی‌فهمند من چقدر برای درد آن‌ها ارزش قائلم. آیا «همدردی» باارزش‌ترین احساس در دنیا نیست، چارلی؟ چیزی که سوسو می‌زند و جایش را به بی‌رحمی می‌دهد... ‌.

 

[mel mel]

- به آدم‌های پرکار حسودیم میشه، اون‌ها خیلی درگیر احساسات نمیشن.
- چون از اینکه دوباره احساس کنن متنفرن...پس شبانه روز خودشون رو مشغول میکنن تا دوباره مجبور نباشن صدای درد قلبشون رو بشنون...
- ...اما اون خفه نمیشه، مگه نه؟
- نه نمیشه...نه تا زمانی که بمیری.

 

[mel mel]

- کسانی که اغلب ساکت هستند و به دنبال مکان‌های آرام می‌گردند، مردمی هستند که با صداهای درون ذهن‌شان احاطه شده‌اند.
- و شاید، کسانی که در جستجوی فضای شلوغ و پر سر و صدا هستند، افرادی هستند که می‌خواهند با سخنان بلندتر، صدای مغزشان را خفه کنند... .