دیالوگ نویسی تمرین دیالوگ‌نویسی | Lornsun کاربر انجمن یک رمان

[mel mel]

- احساس می‌کنم هیچوقت قرار نیست خوشحالی رو پیدا کنم. راه‌ها و تغییرهای مختلفی رو امتحان کردم؛ اما هیچکدوم کافی نیست، هیچکدوم راضی‌کننده نیست... .
- خوشحالی رو پیدا نمی‌کنی چون نمی‌تونی خود حقیقیت رو بپذیری...تغییر بد نیست مَگی، مگر اینکه قبلش تونسته‌ باشی حالت‌ها و هر چیزی رو در مورد خودت قبول کنی.

 

[mel mel]

- عشق اون مثل یه پروانه بود...
- پروانه؟ این یعنی عشقش واقعی بود؟
- آره...با این وجود که پروانه رو داخل پیله‌اش زندانی کرده بود...

 

[mel mel]

- کیهان از بدو تولد هرج‌ومرج و آشفتگی را در خود بلعید، نظم تنها موجودیتی نمادین بود.
- ...
- یا شاید...انسان‌ها هرج و مرج بودند...هرج و مرج و اشتباهی که نظم جهان هستی را برهم می‌زد...

 

[mel mel]

- یه نفر رو میشناختم که سال‌ها پیش به این معبد اومد. پر از خشم بود...درمانده و مستمند... اجازه دادم مدتی در معبد استراحت کنه. می‌گفت از کاروانی گریخته که برده‌های زیادی رو به اسارت گرفته بوده و سال‌های مدیدی رو در قفس گذرونده اما حالا که جسمش رو آزاد کرده، احساس می‌کنه روحش همچنان در قفس عذاب می‌کشه...
- خب، این موضوع چه ربطی به من داره؟
- درس امروز اینه فرزندم، اگه نتونی روحت رو از قفسی که برایت تدارک دیده‌اند آزاد کنی، آزادی جسمت بی‌معنا میشه.

 

[mel mel]

- ما انسان‌ها بزرگترین فراموشکارها هستیم. فراموش می‌کنیم صبحا برای نفس کشیدنمون خوشحال بشیم، لحظات شیرین دوران زندگیمون رو فراموش می‌کنیم، وجود آدم‌هایی که هر روز میبینیم رو فراموش می‌کنیم و آدم‌هایی که از دست میدیم...هر چقدر نقششون توی زندگیمون کمرنگ‌تر میشه، اون‌ها هم فراموش می‌کنیم.

 

[mel mel]

- اون میگفت، قدرت و دانش نقطه مشترک مشخصی باهم دارند. هر دوتاشون میتونن ازت یه شخص فرهیخته و برجسته بسازن و در عین حال، میتونن نابودت کنن. دقیقا مثل یه شمشیر دو لبه، شمشیری که مثل یه ترازو بالا و پایین می‌ره و کوچیک‌ترین لغزش، تیغه رو کَج و مسیر اون شخص رو عوض می‌کنه.