دیالوگ نویسی تمرین دیالوگ نویسی‌‌ | راحله خالقی نویسنده برتر انجمن یک رمان

[Rahel.]

- می‌دونی بزرگ‌ترین آرزوی من چیه؟
- چی؟
- یه خونه نقلی تو دل جنگل، تک و تنها خودم باشم و خودم.
- فکر می‌کنی طاقت میاری؟!
- چرا که نه! آخه زندگی کردن با حیوونها خیلی راحت‌تر از زندگی با اوناییه که ذاتشون بدتر از حیوونه در عوض ظاهرشون شکل آدمه!

 

[Rahel.]

- مرگ نعمت خوبیه!
- به شرطی که بیشتر آرزوهات برآورده شدن باشن...حسرت نداشته باشی.
- برعکسه...مرگ واسه کسی جذابه که دلش بازارچه‌ی حسرت باشه... اونی که رویاش به ثمر نشسته دلش رفتن نمی‌خواد که!
- حسرت تو چیه؟
- زندگی که ندارمش!

 

[Rahel.]

- وقتی دلت از آدما بگیره چیکار می‌کنی؟
- خاطراتو بالا میارم، دونه به دونه می‌ریزم سطل آشغال.
- بعد که اون آدما برگردن چی؟
- تو آشغالی رو که ریختی سطل آشغال، برمیداری؟
- نه!
- آدما هم همونن...تو سطل آشغال که رفتن دیگه قابلیت زندگی ندارن.

 

[Rahel.]

- یه وقت احوال نپرسی؟
- تو پرسیدی که از من توقع پرسش داری؟!
- من گرفتار بودم!
- میدونی بدی ما چیه؟
- چی؟
- از بقیه توقع داریم، از خودمون نه! با دلایل مسخرمون بقیه رو قانع می‌کنیم، همون دلیلا اگه به خودمون برگردن، به سُخرشون می‌گیریم!
- فکر میکنی الکی میگم؟
- نه...قطعاً گرفتار بودی؛ اما ما بین اون گرفتاری‌هات قد پنج ثانیه وقت واسه یه سلام فرستادن نداشتی...پس از من توقع احوالپرسی نداشته باش!

 

[Rahel.]

- مسخره است...چندش‌آور!
- چی؟!
- نقاب تنفربرانگیزه اطرافیان جلوت قربون صدقه میرن و پشتت دشنام میگن.
- سمِ بی‌اعتمادی می‌پاشه به روابط.
- روابط و بی‌اعتمادی رو بی‌خیال...حالِ آدمو از آدم بودن بهم می‌زنه...تو این دنیای ما حتی حیوان بودن بهتره!