مشاعره مشاعره با اشعار خواجوی کرمانی

[m.sina]

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت

از دست تو فردا بروم داد بخواهم
تا چند کشم محنت و بیداد ز دستت

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

 

[فلورا.]

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضهٔ رضوان من شوی

مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنکه لاله و ریحان من شوی

 

[m.sina]

دور از تو گر چه ز آتش دل در جهنمم
دارم طمع که روضهٔ رضوان من شوی

مرغ دلم تذرو گلستان عشق شد
بر بوی آنکه لاله و ریحان من شوی

یاری اگرت تیغ زند راحت ماست
هم خلوت ما و خالی از خلوت ماست

در حضرت او حضور ما ممکن نیست
کانجا که بود حضور او غیبت ماست

 

[FakhTeh]

ترکی که بر قمر ز شبس طوق عنبریست
در حسن برگزیده ی نه چرخ چنبریست

کویش حریم جنت و بویش نسیم خلد
مویش بنفشه ی تر و رویش گل طریست

 

[m.sina]

ترکی که بر قمر ز شبس طوق عنبریست
در حسن برگزیده ی نه چرخ چنبریست

کویش حریم جنت و بویش نسیم خلد
مویش بنفشه ی تر و رویش گل طریست

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

 

[فلورا.]

تا کی چو مسیح دم ز طاعات زنید
یا همچو لیکم لاف میقات زنید

خیزید و بمی خاک مرا گِل سازید
وانگه ز گِلم خشت خرابات زنید

در حجاب عدم نهان گردد
یا رب این آسیاب دولابی
چند برخون عاشقان گردد
چون دلم با غم تو گوید راز

 

[m.sina]

در حجاب عدم نهان گردد
یا رب این آسیاب دولابی
چند برخون عاشقان گردد
چون دلم با غم تو گوید راز

زینسان که بزیر پای غم گشتم پست
جز جام میم کسی کجا گیرد دست

آن لحظه که بر جنازه گردد سرمن
از گردش کاسه سرم بینی م**س.ت

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[فلورا.]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت

 

[m.sina]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت

تو مپندار که از خودخبرم هست که نیست
یا دلم بسته ی بند کمرت نیست که هست

آنچنان در دل تنگم زده‌ یی خیمه ی انس
که کسی را نبود جز تو درو جای نشست

 

[فلورا.]

تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت
رحم آر که خون در دلم افتاد ز دستت

تا دور شدی از برم ای طرفه بغداد
شد دامن من دجله بغداد ز دستت