مشاعره مشاعره با رباعیات خیام

[m.donya]

یک جرعه می کهن ز ملکی نو به
وز هرچه نه می طریق بیرون شو به

در دست به از تخت فریدون صد بار
خشت سر خم ز ملک کیخسرو به

هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

 

[فلورا.]

هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام ، که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

 

[m.donya]

تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام ، که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

تو خون کسان خوری و ما خون رزان
انصاف بده کدام خونخوار تریم

 

[فلورا.]

تو خون کسان خوری و ما خون رزان
انصاف بده کدام خونخوار تریم

مائیم که اصل شادی و کان غمیم
سرمایه دادیم و نهاد ستمیم
پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم
آیینه زنگ خورده و جام جمیم

 

[m.sina]

مائیم که اصل شادی و کان غمیم
سرمایه دادیم و نهاد ستمیم
پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم
آیینه زنگ خورده و جام جمیم

می نوش که عمر جاودانی اینست
خود حاصلت از دور جوانی اینست

هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

 

[فلورا.]

می نوش که عمر جاودانی اینست
خود حاصلت از دور جوانی اینست

هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگر چه بر تو ستمی است
با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی است

 

[m.donya]

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگر چه بر تو ستمی است
با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی است

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

 

[فلورا.]

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

می خوردن و شاد بودن آیین من است
فارغ بودن ز کفر و دین دین من است

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتا دل خرم تو کابین من است

 

[m.sina]

می خوردن و شاد بودن آیین من است
فارغ بودن ز کفر و دین دین من است

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتا دل خرم تو کابین من است

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

 

[فلورا.]

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

مِی خور؛ مخور اندوه که فرمود حکیم
غم‌های جهان چو زهر و تریاقش مِی