مشاعره مشاعره با رباعیات خیام

[Samira-M]

ترکیب پیاله‌ای که درهم پیوست
بشکستن آن روا نمیدارد م**س.ت

چندین سر و پای نازنین از سر و دست
از مهر که پیوست و به کین که شکست

تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید،
بهتر ز میِ ناب کسی هیچ ندید؛

من در عجبم ز می فروشان، کایشان،
زین بِهْ که فروشند چه خواهند خرید؟

 

[m.sina]

تا زُهره و مَهْ در آسمان گشته پدید،
بهتر ز میِ ناب کسی هیچ ندید؛

من در عجبم ز می فروشان، کایشان،
زین بِهْ که فروشند چه خواهند خرید؟

در خواب بدم مرا خردمندی گفت
کاز خواب کسی را گل شادی نشکفت
کاری چه کنی که با اجل باشد جفت؟
می خور که به زیر خاک می‌باید خفت

 

[Samira-M]

در خواب بدم مرا خردمندی گفت
کاز خواب کسی را گل شادی نشکفت
کاری چه کنی که با اجل باشد جفت؟
می خور که به زیر خاک می‌باید خفت

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم،
پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم،

خیزیم و دمی زنیم پیش از دمِ صبح،
کاین صبح بسی دمد که ما دَم نزنیم!

 

[-PANAHツ]

تا دست به اتفاق بر هم نزنیم،
پایی ز نشاط بر سر غم نزنیم،

خیزیم و دمی زنیم پیش از دمِ صبح،
کاین صبح بسی دمد که ما دَم نزنیم!

می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را

 

[Samira-M]

می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را

آن را که به صحرای علل تاخته اند
بی او همه کارها بپرداخته اند

امروز بهانه ای در انداخته اند
فردا همه آن بود که در ساخته اند

 

[-PANAHツ]

آن را که به صحرای علل تاخته اند
بی او همه کارها بپرداخته اند

امروز بهانه ای در انداخته اند
فردا همه آن بود که در ساخته اند

در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران خیام

 

[m.sina]

در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت به تو خود نیامدی از دگران خیام

می خوردن و شاد بودن آیین منست
فارغ بودن از کفر و دین، دین منست
گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتا دل خرم تو کابین منست

 

[بَهآرنارنج]

می خوردن و شاد بودن آیین منست
فارغ بودن از کفر و دین، دین منست
گفتم به عروس دهر کابین تو چیست
گفتا دل خرم تو کابین منست

تا کي غم آن خورم که دارم يا نه
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه

 

[m.sina]

تا کي غم آن خورم که دارم يا نه
وين عمر به خوشدلي گذارم يا نه

هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا

 

[Samira-M]

هرچند که رنگ و بوی زیباست مرا
چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا
معلوم نشد که در طربخانه خاک
نقاش ازل بهر چه آراست مرا

آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت