مشاعره مشاعره با رباعیات خیام

[m.sina]

درمان طلبي درد تو افزون گردد
با درد بسازو هيچ درمان مطلب خیام

می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد
و اندیشه هفتاد و دو ملت ببرد
پرهیز مکن ز کیمیایی که از او
یک جرعه خوری هزار علت ببرد

 

[.MOON.]

می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد
و اندیشه هفتاد و دو ملت ببرد
پرهیز مکن ز کیمیایی که از او
یک جرعه خوری هزار علت ببرد

دی کوزه‌ گری بدیدم اندر بازار
بر پاره گلی لگد همی زد بسیار
و آن گل بزبان حال با او می‌گفت
من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار

 

[m.sina]

ره زین شب تاریک نبردند برون
گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

 

[.MOON.]

ره زین شب تاریک نبردند برون
گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

در پرده اسرار کسی را ره نیست

زین تعبیه جان هیچ‌ کس آگه نیست

جز در دل خاک هیچ منزل‌ گه نیست

می خور که چنین فسانه‌ ها کوته نیست

 

[m.sina]

در پرده اسرار کسی را ره نیست

زین تعبیه جان هیچ‌ کس آگه نیست

جز در دل خاک هیچ منزل‌ گه نیست

می خور که چنین فسانه‌ ها کوته نیست

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم

 

[.MOON.]

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم
در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شوی

می نوش که عمر جاودانی اینست

خود حاصلت از دور جوانی اینست


هنگام گل و باده و یاران سرمست

خوش باش دمی که زندگانی اینست

 

[m.donya]

می نوش که عمر جاودانی اینست

خود حاصلت از دور جوانی اینست


هنگام گل و باده و یاران سرمست

خوش باش دمی که زندگانی اینست

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

 

[.MOON.]

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

 

[m.donya]

هنگام گل و باده و یاران سرمست
خوش باش دمی که زندگانی اینست

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی
خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی
بادیم همه باده بیار ای ساقی

 

[.MOON.]

تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی
مشکل چه یکی چه صد هزار ای ساقی
خاکیم همه چنگ بساز ای ساقی
بادیم همه باده بیار ای ساقی

یک جرعه می کهن ز ملکی نو به
وز هرچه نه می طریق بیرون شو به

در دست به از تخت فریدون صد بار
خشت سر خم ز ملک کیخسرو به