مشاعره مشاعره با رباعیات خلیل‌الله خلیلی

[m.sina]

می برند آ نچـنان که خواهــانند
مـی کنند آنچـــــه در پی آنند...

دل در همه حال تکیه گاه است مرا
در ملک وجود پادشاه است مرا

از فتنه ی عقل چون به جان می آیم
ممنون دلم خدا گواه است مرا

 

[بَهآرنارنج]

دل در همه حال تکیه گاه است مرا
در ملک وجود پادشاه است مرا

از فتنه ی عقل چون به جان می آیم
ممنون دلم خدا گواه است مرا

از مرگ نترسم که مددکار من است
کشتند بشر را که سیاست این است

 

[Samira-M]

از مرگ نترسم که مددکار من است
کشتند بشر را که سیاست این است

تا این خرد خام تو، معیار بود
این ساختن و شکستت کار بود
تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ
هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

 

[بَهآرنارنج]

تا این خرد خام تو، معیار بود
این ساختن و شکستت کار بود
تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ
هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

در کســوت خـــیرخواهی نــوع بشـــر
زادند چه فتنه ها که مهارت این است

 

[Samira-M]

در کســوت خـــیرخواهی نــوع بشـــر
زادند چه فتنه ها که مهارت این است

تا این خرد خام تو، معیار بود
این ساختن و شکستت کار بود

تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ
هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

 

[m.sina]

تا این خرد خام تو، معیار بود
این ساختن و شکستت کار بود

تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ
هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

دل در غم عشق تو برومند بود
در پرتو دیدار تو خرسند بود

بگذاشته ام در کف و گویم هر روز
در شهر شما بهای دل چند بود

 

[Samira-M]

دل در غم عشق تو برومند بود
در پرتو دیدار تو خرسند بود

بگذاشته ام در کف و گویم هر روز
در شهر شما بهای دل چند بود

در شهر شما که آسمان پر ابر است
مهتاب منی، فروغ خورشید منی

 

[m.sina]

در شهر شما که آسمان پر ابر است
مهتاب منی، فروغ خورشید منی

یارب دردی که ناله آغاز کنم
شوری که سرود شوق را ساز کنم

چشمی که به سوی خویش چون باز کنم
آن گمشده را از دور آواز کنم

 

[بَهآرنارنج]

یارب دردی که ناله آغاز کنم
شوری که سرود شوق را ساز کنم

چشمی که به سوی خویش چون باز کنم
آن گمشده را از دور آواز کنم

می برند آ نچـنان که خواهــانند
مـی کنند آنچـــــه در پی آنند...

 

[m.sina]

می برند آ نچـنان که خواهــانند
مـی کنند آنچـــــه در پی آنند...

می برند آ نچـنان که خواهــانند
مـی کنند آنچـــــه در پی آنند...

در باغ جهان تو هم گل زیبایی
بویا و دل‌انگیز و چمن‌آرایی

عمری‌ست که گل‌های دگر می‌خندند
این غنچهٔ تر چرا تو لب نگشایی