مشاعره مشاعره با اشعار محمد علی بهمنی

[فلورا.]

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است،

اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی، چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف زبان دگری گویا نیست

 

[m.sina]

تا تو هستی و غزل هست دلم تنها نیست
محرمی، چون تو هنوزم به چنین دنیا نیست

از تو تا ما سخن عشق همان است که رفت
که در این وصف زبان دگری گویا نیست

تا این غرل شبیه غزل های من شود،

چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

 

[فلورا.]

تا این غرل شبیه غزل های من شود،

چیزی شبیه عطر حضور شما کم است

تا پارک
از تنهایی رنج نبرد
دلم گرفته
یاد تنهایی اتاق خومان می‌افتم

 

[m.sina]

تا پارک
از تنهایی رنج نبرد
دلم گرفته
یاد تنهایی اتاق خومان می‌افتم

من یکسره آتش،همه ذرات هوا تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو

آزادگی و شیفتگی مرز ندارد

 

[فلورا.]

من یکسره آتش،همه ذرات هوا تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو

آزادگی و شیفتگی مرز ندارد

دل دل نکن!

ریزش برگ هایم

آزارت می دهد.

 

[m.sina]

دل دل نکن!

ریزش برگ هایم

آزارت می دهد.

دریا که از اهالی این روزگارنیست
امشب ولی هوای جنون موج میزند
دریا سرش به هیچ سری سازگار نیست
ای کاش از تو هیچ نمی گفتمش ببین

 

[فلورا.]

دریا که از اهالی این روزگارنیست
امشب ولی هوای جنون موج میزند
دریا سرش به هیچ سری سازگار نیست
ای کاش از تو هیچ نمی گفتمش ببین

نگذاشت بی خوابی به دست آرم تو را امشب

ها … سایه ای دیدم! شبیه ات نیست اما حیف!

 

[m.sina]

نگذاشت بی خوابی به دست آرم تو را امشب

ها … سایه ای دیدم! شبیه ات نیست اما حیف!

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوبترینم کافیست

 

[فلورا.]

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوبترینم کافیست

تو در منی و شعرم اگر «حافظانه» نیست

«عشقت نه سرسری ست که از سر به در شود»

آرامشم همیشه مرا رنج داده‌است

شور خطر کجاست که رنجم به سر شود؟

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

تو در منی و شعرم اگر «حافظانه» نیست

«عشقت نه سرسری ست که از سر به در شود»

آرامشم همیشه مرا رنج داده‌است

شور خطر کجاست که رنجم به سر شود؟

در من قفسی هست كه می خواهدم آزاد
ای بال تخیل ببر آنجا غزلم را
كش مردم آزاده بگویند مریزاد
من شاعرم و روز و شبم فرق ندارد
آرام چه می جویی از این زاده ی اضداد ؟
می خواهم از این پس همه از عشق بگویم
یك عمر عبث داد زدم بر سر بیداد
مگذار كه دندانزده ی غم شود ای دوست
این سیب كه ناچیده به دامان تو افتاد