مجموعه دلنوشته‌‌های باید با من حرف می‌زدی! | نگار.میم کاربر انجمن یک رمان

[خَمود]

به نام خدای تو...

نام دلنوشته: باید با من حرف می‌زدی!
نویسنده: نگار.میم

مقدمه:
باید با من حرف می‌زدی
قبل از اینکه برای همیشه به فراموشی بسپاریم.
باید با من حرف می‌زدی
قبل از اینکه تمام احساساتم را زیر پا بگذاری.
باید با من حرف می‌زدی!

 

[Violinist cat❁]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[خَمود]

خون‌آلودند همه‌ی خاطرات!
خاطراتی که از تو برجای ماندند همه خون‌آلودند... .
راستی همه چیز برای تو خوب است؟
مثلاً آن ساعت‌هایی که نیستم دلتنگ نمی‌شوی؟
یا روزهایی که با هم حرف نمی‌زنیم فکر نمی‎‌کنی که شاید مشکلی به وجود آمده باشد؟
صبر کن ببینم، اصلاً من در زندگیت جایی دارم؟

 

[خَمود]

شب‌هایی که خواب برایم می‌شود هفت خان رستم، تنها به تو فکر می‌کنم.
مثلاً به اینکه چرا اینطور شد؟!
چرا تو... .
هم هستی و هم نیستی!
گاه گاهی سری می‌زنی به من و دورادور نگاهم می‌کنی... اما دورادور!
چندی نزدیک بیا، بنشین و لب وا کن
سخن بگو و سخن بگو؛ من محتاجِ شنیدنِ صدایت هستم.

 

[خَمود]

تو مانند همان جوانه‌ای هستی که روزِ اولِ بهار، وقتی که برف همه جا را سفید پوش کرده است سر از خاک بیرون می‌آوری.
تو دقیقاً همانند جوانه بودی! جوانه‌ای که در دنیایی از تاریکی‌ها در دلِ من رشد کرد.
رشد کرد و رشد کرد و رشد کرد... اما یک زمان متوقف شد!
دیگر رشد نکرد؛ روز به روز پژمرده‌تر شد... .
پژمرده شدنت درد داشت.
دردی که تو را از من گرفت!

 

[خَمود]

تو را باید فریز کرد و در گوشه‌ی دل نگهداری کرد. خواستن و نخواستنِ من ملاک نبود!
تو همیشه بودی... وقتی که داشتم بر اثر طوفان در دریا غرق می‌شدم بودی، وقتی که مانند رعد و برقی همه جا را ویران می‌کردم بودی، به وقتِ دلتنگی‌های سه شب بودی، به وقتِ شادی‌های دو ظهر بودی؛ خلاصه بودی!
هرجا که خواستم و نخواستم، هرجا که گفتم و نگفتم، همه جا بودی... .
حال برای جبران این بودن‌ها... من هم می‌خواهم بمانم! برای همیشه در کنار تو... .

 

[خَمود]

شب بیخود معروف شده است به دلتنگی، عاشق که باشی شب و روز و مکان و زمان فرقی نمی‌کند!
فقط کافیست عاشق باشی... آن وقت می‌بینی به اندازه هر ثانیه نبودش گویی عضوی از بدن تو را می‌بُرند.
اول از قلب شروع می‌کنند؛ همان عضوِ زبان نفهم که تو را به این روز انداخت!

 

[خَمود]

نفست قطع می‌شود و گویی دیگر اکسیژنی در هوا وجود ندارد که به ریه‌ات بفرستی.
تمام تلاشت را می‌کنی تا نفس بکشی اما نیست!
اکسیژن نیست!
او که رفت، تمام اکسیژن را با خود برد... .

 

[خَمود]

می‌دانی...
دلتنگ که می‌شوی نباید بگویی. نباید به لب بیاوری که من دلتنگ هستم!
چون او می‌تواند در کسری از ثانیه تمامِ حسِ دلتنگی‌ات را له کند و با لبخند به تو نگاه کند.
اما خب؛ اوست دیگر... .
او که باشد، دلت را هم بشکند عیبی ندارد! چون اوست.
می‌فهمی که چه می‌گویم؟!
نه... نمی‌فهمی! هیچوقت هم نخواهی فهمید!
چون تو او را دوست نداشتی تا بفهمی چه می‌گویم.

 

[خَمود]

این خانه بدون تو نور ندارد... گرمایی ندارد... اصلاً هیچ ندارد!
خالی‌ست!
تو حجمِ زیادی از گرما و نور و امید را با خودت حمل می‌کنی... .
بیا... بیا به خانه ما بلکه نور و گرما گرفت؛ بلکه امید گرفت!