مشاعره مشاعره با دوبیتی‌های باباطاهر

[بَهآرنارنج]

دلم میل گل باغ ته دیره
درون سینه‌ام داغ ته دیره

بشم آلاله زاران لاله چینم
بوینم آلاله هم داغ ته دیره

همی گشت و همی گفت ای دریغا
که باید کشتن و هشتن در این دشت​

 

[Samira-M]

همی گشت و همی گفت ای دریغا
که باید کشتن و هشتن در این دشت​

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

 

[m.sina]

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

رخش تا کرده در دل جلوه از مهر
بخوبی آفتاب خاورستم

بمیر ای دل که آسایش بیابی
که مو تا جان ندادم وانرستم

 

[Samira-M]

رخش تا کرده در دل جلوه از مهر
بخوبی آفتاب خاورستم

بمیر ای دل که آسایش بیابی
که مو تا جان ندادم وانرستم

محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل میبایدش دوخت

 

[m.sina]

محبت آتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط اجل میبایدش دوخت

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

 

[بَهآرنارنج]

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

رخ تو آفتاب و مو چو حربا
و یا پژمان گل نیلوفرستم

بملک عشق روح بی‌نشانم
بشهر دل یکی صورت پرستم

 

[m.sina]

رخ تو آفتاب و مو چو حربا
و یا پژمان گل نیلوفرستم

بملک عشق روح بی‌نشانم
بشهر دل یکی صورت پرستم

مو آن اسپید بازم سینه سوهان
چراگاه مو بی سر بشن کوهان

همه تیغی به سوهان میکرن تیز
مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان

 

[H.Allahdadi]

مو آن اسپید بازم سینه سوهان
چراگاه مو بی سر بشن کوهان

همه تیغی به سوهان میکرن تیز
مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان

نپرسی حال یار دلفکارت
که هجران چون کند با روزگارت
ته که روز و شوان در یاد مویی
هزارت عاشق با مو چه کارت!

 

[m.sina]

نپرسی حال یار دلفکارت
که هجران چون کند با روزگارت
ته که روز و شوان در یاد مویی
هزارت عاشق با مو چه کارت!

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

 

[H.Allahdadi]

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

رخ تو آفتاب و مو چو حربا

و یا پژمان گل نیلوفرستم

بملک عشق روح بی‌نشانم

بشهر دل یکی صورت پرستم!