مشاعره مشاعره با اشعار فریدون مشیری

[.MOON.]

در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است

تا در آن دوست نباشد،
همه درها بسته‌ست…

 

[m.sina]

تا در آن دوست نباشد،
همه درها بسته‌ست…

تا در آغوش تو راهی داشتم

چون ش*ر..اب کهنه شعرم تازه بود

در پناهت برگ وبار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یادها

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.MOON.]

تا در آغوش تو راهی داشتم

چون ش*ر..اب کهنه شعرم تازه بود

در پناهت برگ وبار من شکفت

تو مرا بردی به شهر یادها

آنکس که درد عشق بداند
اشکی بر این سخن بفشاند:

این سان که ذره‌های دل بی‌قرار من
سر در کمند عشق تو‌
جان در هوای توست

 

[m.sina]

آنکس که درد عشق بداند
اشکی بر این سخن بفشاند:

این سان که ذره‌های دل بی‌قرار من
سر در کمند عشق تو‌
جان در هوای توست

توکجایی تا بگیری داد من

گر سکوت خویش را می‌داشتم

زندگی پر بود از فریاد من

 

[.MOON.]

توکجایی تا بگیری داد من

گر سکوت خویش را می‌داشتم

زندگی پر بود از فریاد من

نرسد دست تمنا چون به دامان شما
می توان چشم دلی دوخت به ایوان شما

 

[m.sina]

نرسد دست تمنا چون به دامان شما
می توان چشم دلی دوخت به ایوان شما

اي همه مردم ، در اين جهان به چه کاريد
عمر گران‌مايه را چگونه گذاريد
هرچه به عالم بود اگر به‌کف آريد
هيچ نداريد اگر که عشق نداريد

 

[.MOON.]

اي همه مردم ، در اين جهان به چه کاريد
عمر گران‌مايه را چگونه گذاريد
هرچه به عالم بود اگر به‌کف آريد
هيچ نداريد اگر که عشق نداريد

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب های دگر هم

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

 

[m.sina]

یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم ، نرمیدم

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب های دگر هم

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم

ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم
ماکشته آن مه رخ خورشید کلاهیم
ما از دو جهان غیر تو ای عشق نخواهیم

 

[.MOON.]

ما دلشدگان خسرو شیرین پناهیم
ماکشته آن مه رخ خورشید کلاهیم
ما از دو جهان غیر تو ای عشق نخواهیم

من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت”

 

[m.sina]

من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه چون خورشید
سرود فتح می خوانم
و می دانم
تو روزی باز خواهی گشت”

تو پنداری که دارد خاطری از هر چه غم آزاد
اما من به چشم خويش می بينم
به آن تندی که آتش می دواند شعله در نيزار
به آن تلخی که مي سوزد تن ايينه در زنگار
دارد از درون خويش می پوسد