مشاعره مشاعره با اشعار مریم حیدرزاده

[فلورا.]

دلی که داده ای به من از یاد برده ای
گفتی ز باغ پنجره هجرت نمی کنی

بیمار عشق توست پرستوی روح من
از این مریض خسته عیادت نمی کنی

یک شب اگر گفتی برو دیگر ز دستت خسته‌ام

آن شب برای خلوتت یک فکر دیگر می‌کنم

 

[m.sina]

یک شب اگر گفتی برو دیگر ز دستت خسته‌ام

آن شب برای خلوتت یک فکر دیگر می‌کنم

من از کنار پنجره تو را نگاه ميكنم
و تو به نامديگری مرا خطاب می کنی

چه ساده در ازای يك نگاه پاك و ماندنی
هزار مرتبه مرا ز خجلت آب ميكنی

 

[فلورا.]

من از کنار پنجره تو را نگاه ميكنم
و تو به نامديگری مرا خطاب می کنی

چه ساده در ازای يك نگاه پاك و ماندنی
هزار مرتبه مرا ز خجلت آب ميكنی

یک عهد بستم با خودم وقتی بیایی پیش من

یه احترام رجعتت من ناز کمتر می‌کنم

 

[m.sina]

یک عهد بستم با خودم وقتی بیایی پیش من

یه احترام رجعتت من ناز کمتر می‌کنم

من یه غریبم و اسیر ٬ تو شهرتون در به درم
دروغ میگم تا شبمو یه جور به فردا ببرم

منم یه بندم مثل تو ٬ تقدیرامون دست خداست
من کی باشم که بتونم ٬ بگم تو طالعت کجاست

 

[فلورا.]

من یه غریبم و اسیر ٬ تو شهرتون در به درم
دروغ میگم تا شبمو یه جور به فردا ببرم

منم یه بندم مثل تو ٬ تقدیرامون دست خداست
من کی باشم که بتونم ٬ بگم تو طالعت کجاست

تمام عاشقا بهم رسیدن

باغبونا میوه‌هاشون چیدن

نقاشا شاهکاراشون کشیدن

 

[m.sina]

تمام عاشقا بهم رسیدن

باغبونا میوه‌هاشون چیدن

نقاشا شاهکاراشون کشیدن

نردبون آسمون و با هر چي نوره می شكنم
اگه بری پروانه ها شمعا رو خاموشن ميكنن


قمريای قفسی دل و فراموش ميكنن
اگه بری پلك گلا از غم عشق تو تره

 

[فلورا.]

نردبون آسمون و با هر چي نوره می شكنم
اگه بری پروانه ها شمعا رو خاموشن ميكنن


قمريای قفسی دل و فراموش ميكنن
اگه بری پلك گلا از غم عشق تو تره

هر چه نگاه عاشق من بی نصیب بود

چشمان مهربان تو پاک و زلال بود

 

[m.sina]

هر چه نگاه عاشق من بی نصیب بود

چشمان مهربان تو پاک و زلال بود

دیگه عادت شده با بغض واسه ی تو مینویسه

کاش می فهمیدی که قلبم خونه آرزوهات بود

 

[فلورا.]

دیگه عادت شده با بغض واسه ی تو مینویسه

کاش می فهمیدی که قلبم خونه آرزوهات بود

دیشب دوباره دیدمت اما خیال بود

تو در کنار من بشینی؟ محال بود

 

[m.sina]

دیگه عادت شده با بغض واسه ی تو مینویسه

کاش می فهمیدی که قلبم خونه آرزوهات بود

دلی که داده ای به من از یاد برده ای
گفتی ز باغ پنجره هجرت نمی کنی
بیمار عشق توست پرستوی روح من
از این مریض خسته عیادت نمی کنی