دلنوشته مجموعه دلنوشته‌ی ژرف کالبدها | آیان کاربر انجمن یک رمان

Nepenthe · 15/6/22

بسم او...

دلنوشته: ژرف کالبدها
نویسنده: آیان (نام مستعار)
آغاز: بیست و پنجم خردادماه 1401

مقدمه:
این من؛
احتیاج دارد به خنده‌های ژرف،
به درک آنچه در اعماق کالبدها می‌گذرد.
به یک رفتِ بی‌بازگشت،
به یک فریادِ از ته دل،
به یک عصیانِ بی‌جبران.
این من، احتیاج دارد
به یک بلیطِ یک طرفه... .

AmirAdabi❆ · 15/6/22

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل...

Nepenthe · 16/6/22

اگر می‌ترسیدم، می‌مردم.
تصمیم گرفتم نترسم
و پوست نازک چشمانم، که زیرشان سیاه‌چاله‌های سیاه به چشم می‌زنند، از تصور هاله‌ای نور به درون کالبدِ از درون متلاشی شده‌ام خوشحال شوند و همزمان بسوزند.
چشمانی که خیلی وقت است با ظلمت و تاریکی شب، پیوند خورده‌اند... .

Nepenthe · 18/6/22

همه‌ی روز را با گیسوانی رها شده در باد،
که مانند گل به دور پاها و انگشتانم پیچیده شده بودند و با جامه‌ای از جنس حریر
به سوی ترسناک‌ترین غارهای دریایی
و ماهیان گوشتخوارِ بی‌رحم
پیش می‌رفتم و پیش می‌رفتم.
حس مرگ، وجودم را به تحلیل می‌بُرد... .

Nepenthe · 18/6/22

در شب جاده‌ای نمناک،
شاخه‌ها در پریشانی محض‌اند و
به سوی نامعلومی در باد گریزان؛
موجودی بیمناک که در کالبدها خفته، زوزه‌های بی‌صدا می‌کشد و شاید، من عاجزم از شنیدن حرف‌هایش... .

Nepenthe · 22/6/22

مرا ببین؛
در یکی از همین شب‌ها و بی‌خوابی‌هایش،
خوابی برای همیشه مرا ز این منجلاب سهمناک و وهم‌آور خواهد برد
و شاید تولدی دیگر داشته باشم
و من، از جهانی بی‌صدا بیایم.

Nepenthe · 22/6/22

باد ملال‌انگیز و سردی مارا با خود خواهد بُرد؛
ابرهای مه‌آلود می‌گریند.
طوفان‌ها به شهر چنگ می‌زنند.
اقیانوس‌ها خروشان خواهند شد.
اعصاب‌های کبود، خاکستر می‌شوند
وَ بهار، منظره‌اش را به وهم فصل سرد تقدیم می‌کند... .

Nepenthe · 22/6/22

ظلمت شب، جامه‌ی سیاهی به تن داشت
و آسمان‌ غم‌آلودش را به نقطه‌های نوری مزین کرده بود؛
ناشناسی بودم با خنده‌ی سرد،
در آخرین اتاق متروک خانه
صدای نی می‌شنیدم؟
نمی‌دانم، نمی‌دانم.

Nepenthe · 3/7/22

باد سردی، تنم را می‌لرزاند
گویی میان امواج دریا
چو تخته چوبی رها بودم
نور غروب خورشید،
چهره‌ی خیسم را روشن ساخته بود
پریشان احوال شاید بودم؛
کالبدم آرام بود، درونم آشفتگی داشت.

Nepenthe · 3/7/22

می‌خواستم پیش‌روی کنم؛
رهایی را با تمام وجود حس می‌کردم!
موهای خیسم به صورتم چسبیده بودند و
دستانم روی آب شناور بود.
در تماشای بی‌کرانه‌ها، در پی یافت انتهای دریا بودم؛ چشمانم چیزی نمی‌دید، پنداری قدرتش را نداشتم... .