مشاعره مشاعره با اشعار رهی معیری

[m.sina]

تا که از آن گل دور افتادم خنده و شادی رفت از يادم
سيه شد روزم
بی مه رويش دمي نياسودم به سيل اشکم، گواهی اي شب

به مهر و ماه چه نسبت فرشته روی مرا
سخن مگو که مرا نیست تاب گفت و شنید

کجا به نرمی اندام او بود مهتاب
کجا به گرمی آغوش او بود خورشید

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

به مهر و ماه چه نسبت فرشته روی مرا
سخن مگو که مرا نیست تاب گفت و شنید

کجا به نرمی اندام او بود مهتاب
کجا به گرمی آغوش او بود خورشید

دردا که بهار عیش ما آخر شد
دوران گل از باد فنا آخر شد
شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما
افسانه افسانه سرا آخر شد