دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های کهکشان درونی | smelika_rکاربرانجمن یک رمان

[S_MELIKA_R]

به نام خداوندی که قلم را برای نوشتن آفرید

نام دلنوشته:مَّن

نویسنده: s_melika_r (خانوم نویسنده)

خلاصه:

درون هر ادمی
یک کهکشان است.
کهکشانی که بعضی اوقات به اندازه
یک اتاق کوچیک ویک پنجره است.
وگاهی اوقات به اندازه واقعی خود کهکشان.​

 

[SparK]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[S_MELIKA_R]

درون هرکسی می تونه اندازه یک کهشکان باشه
یامیتونه اندازه یک خونه بایک پنجره
یا هراندازه ای
این زمانی مشخص میشه که سرک بکشی به درونت وخودتو کشف کنی
واین حس فوق العاده ای
و بعضی ازادم ها ازاین که برن درون خودشون
وبگردن میترسن
چون فکرمیکنن تاریکه
فکرمیکنن ترسناکه
البته حق دارن.
چون ازخود واقعیشون فرارمیکنن.
ومن
رفتم..​

 

[S_MELIKA_R]

رفتم درون کهکشان خودم.
اولش گم شدم.
سرگردون بودم
همه جا بهم ریخته بود
خاک گرفته ، تاریک ،تارعنکوبت بسته بود
ترسناک بود، جوری که واژه برای بیان کردنش نبود.
سرد بود، جوری که تامغزاستخونت رو می سوزند
​

 

[S_MELIKA_R]

یک لحظه پرُمی شد از صدا جوری که برای فرار ازصدا باید گوش هات رومیگرفتی
ولی بازهم به وضوح می شنیدی؛ لحظه بعدسکوت محض.
سکوتی که همراه خودش دلشوره داشت، جوری که انگار توی دلت
یکی داشت رخت میشست.
درست مثل یک سیاه چاله وسط یک کهشکان بنظرمی رسید.​

 

[S_MELIKA_R]

ودرست همونجا بود که ترس و وحشت خودم رو دیدم
درست شکل خودم بودن؛ درست مثل سیبی که از وسط نصف کرده باشن
باموهای پریشون، رنگ وروی پریده، درحالی که مدام یا ناخن انگشت می جویدن
یا پوست لبشون رو میکندن، چشم های گود افتاده وحشت، وحشتناک ترش میکرد
بادیدن چشم های لرزون ترس، بیشتر میترسیدم.
همین که می اومدم ازشون فرارکنم، ازجلوی روم می دیدمشون.
فقط میگفتن"نمی تونی، نکن، نمیشه، اگه خراب کنی چی؟اگه نشه چی؟....."​

 

[S_MELIKA_R]

انقدر صداشون بلند بود که حتی دور ترین نقطه هم به واضحی صداشون شنیده میشد.
ومن بیشتر گم میشدم وبیشتر می ترسیدم وبیشتر وحشت میکردم وهردوشون نزدیک ترمیشدن.
چندباری این چرخه تکرارشد، که دیگه از هردوشون خسته شدم
باهاشون روبه رو شدم، بهشون نزدیک شدم
واینجوری بود که اعتماد به نفسم رو دیدم.
اعتماد به نفس هم درست مثل دوتای قبلی کاملا خودم بودم
​

 

[S_MELIKA_R]

فقط فرق داشت حس خوبی داشت
حس تونستن، حس شیرین دوست داشتنی که واقعا بهش نیازداشتم.
هرچند اعتماد به نفس ضعیف بود، ولی تونستم باکمکش ازدست ترس و وحشت
نجات پیداکنم.
باکمکش تونستم کمی ازراه درون خودم رو پیدا کنم
بنظرم بزرگترازچیزی می اومد که فکرش رومیکردم.
وگاهی کوچیک تراز چیزی که فکرش میکردم بود.​

 

[S_MELIKA_R]

ولی بنظرم قشنگ ترازقبل بود، دیگه اونقدر ترسناک نبود
اونقدر تاریک نبود، میشد نور دید، ازیک جایی که هم دور بود
هم نزدیک بود،گرماداشت ولی کم بود
با اینکه کم بودولی میشد راه رو پیداکرد وگم نشد.
همین که دست تو دست اعتماد به نفس راه می رفتیم
صدایی شبیه به غرزدن به گوشمون رسید.​

 

[S_MELIKA_R]

انگارصدای خودم بود ولی کمی جا افتاده تر
پخته تر، مسن تر؛ کمی که جلو رفتیم
بادیدن خودم درحالی که روی یک صندلی گهواره ای نشستم وعصا به دست دارم
واخم های توهم ودرحالی که دارم غرمیزنم
متعجب ومبهوت داشتم نگاه میکردم.
بنظرم عجیب اومد،وخب ازاونجایی که ازش خوشم نیومد
سعی کردم نایده ش بگیرم وازش رد شم​