دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های کهکشان درونی | smelika_rکاربرانجمن یک رمان

[S_MELIKA_R]

ولی سخت بود، چون حرف هاش درست مثل مته عمل میکرد
نمی دونم چقدر بود که ایستاده بودم ونگاهش میکردم
که حس کردم کسی داره حلم میده به سمت جلوتربرم.
و من اون موقع اسمش رو گذاشتم امداد غیبی
چون درواقع امدادرسانی کرد، و وقتی ازاون پیرزن غرغر گذشتیم
چند نفس عمیق کشیدم تا حرف ها وغرغر هاش از ذهنم بیرون بره.​

 

[S_MELIKA_R]

سخت بود بیرون کردن این حجم از حرف های مزخرف
ولی تونستم.
هرچی جلو تر میرفتیم همراه امداد غیبی انگاری که داشتیم فقط دور خودمون می گشتیم
وحسی شبیه به یک اتاق کوچیک ته یک عمارت بزرگ رو داشت
گیج بودم و نمی دونستم باید دقیقا چه کنم!
کلافه نشسته ام جایی شبیه به زمین بود نه می شه گفت سیاه بود نه می شه گفت نبود
ولی سردهم نبود، گرم هم نبود
سردرگم درست مثل کسی وسط یک کهکشان گم شده باشه.
ومن در درون خودم گم شده بودم ودنبال خودم می گشتم

​