مشاعره مشاعره با حرف ه

[Tara Motlagh]

همه با یار خوش و من به غم یار خوشم
سخت کاری است ولی من به همین کار خوشم

بلبلی همچو مرا باغ جنون باید باز
که در آن آب و هوا با گل و با خار خوشم

همه‌ سهم من از عشق همین شد که گلی
گوشه‌ خاطره‌ات جا بگذارم بروم

 

[m.sina]

همه‌ سهم من از عشق همین شد که گلی
گوشه‌ خاطره‌ات جا بگذارم بروم

همه با یار خوش و من به غم یار خوشم
سخت کاری است ولی من به همین کار خوشم

بلبلی همچو مرا باغ جنون باید باز
که در آن آب و هوا با گل و با خار خوشم

 

[Tara Motlagh]

همه با یار خوش و من به غم یار خوشم
سخت کاری است ولی من به همین کار خوشم

بلبلی همچو مرا باغ جنون باید باز
که در آن آب و هوا با گل و با خار خوشم

هزاران فتنه برخیزد ز هر مجلس که برخیزی
هزارن شعله بنشیند به هر محفل که بنشینی

 

[m.sina]

هزاران فتنه برخیزد ز هر مجلس که برخیزی
هزارن شعله بنشیند به هر محفل که بنشینی

همه شب با دل دیوانه خود در حرفم
چه کنم،جز دل خود نامه بری نیست مرا

می توان رفت چو آتش به رگ و ریشه شمع
به دل آزاری پروانه سری نیست مرا

 

[Tara Motlagh]

همه شب با دل دیوانه خود در حرفم
چه کنم،جز دل خود نامه بری نیست مرا

می توان رفت چو آتش به رگ و ریشه شمع
به دل آزاری پروانه سری نیست مرا

همه‌ی سهم من از عشق همین شد که گلی
گوشه‌ی خاطره‌ات جا بگذارم بروم

 

[m.sina]

همه‌ی سهم من از عشق همین شد که گلی
گوشه‌ی خاطره‌ات جا بگذارم بروم

هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش
من بی‌کار گرفتار هوای دل خویش

هرگز اندیشه نکردم که تو با من باشی
چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش

 

[Tara Motlagh]

هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش
من بی‌کار گرفتار هوای دل خویش

هرگز اندیشه نکردم که تو با من باشی
چون به دست آمدی ای لقمه از حوصله بیش

همه می‌پرسند
چیست در زمزمه مبهم آب
چیست در همهمه دلکش برگ
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که ترا می‌برد این‌گونه به ژرفای خیال

 

[m.sina]

همه می‌پرسند
چیست در زمزمه مبهم آب
چیست در همهمه دلکش برگ
چیست در بازی آن ابر سپید
روی این آبی آرام بلند
که ترا می‌برد این‌گونه به ژرفای خیال

همه شب با دل دیوانه خود در حرفم
چه کنم، جز دل خود نامه بری نیست مرا

می توان رفت چو آتش به رگ و ریشه شمع
به دل آزاری پروانه سری نیست مرا

 

[فلورا.]

همه شب با دل دیوانه خود در حرفم
چه کنم، جز دل خود نامه بری نیست مرا

می توان رفت چو آتش به رگ و ریشه شمع
به دل آزاری پروانه سری نیست مرا

هر آن کس که دندان دهد نان دهد
توانا است آخر خداوند روز
که روزی رساند تو چنـدان مسوز

 

[Tara Motlagh]

هر آن کس که دندان دهد نان دهد
توانا است آخر خداوند روز
که روزی رساند تو چنـدان مسوز

هیچ کس در من جنونم را به تو باور نکرد
هیچکس حال من دیوانه را بهتر نکرد

ای که از تو باز هم زلف پریشان خواستم
من برای شهر دلتنگی، باران خواستم