برگزیده رمان متهم ردیف چهارم | فاطمه علی‌آبادی کاربر انجمن یک رمان

[Fateme.]

این‌بار مرد کچل دست بلند کرد و با اشاره‌ی سرهنگ گفت:
- وقتی داره به پلیس همه چیز رو می‌گه، چه‌طور ممکنه قانع بشه که قراره تبرئه بشه؟
عقیل دست بلند کرد و همان‌طور که انگار دنبال چیزی در لب‌تاب مقابلش می‌گشت، گفت:
- قرار نیست با پلیس معامله کنه سروان. این دیگه کار دکتر امراللهی و خانم مهریه. احمد باید فکر کنه فقط با اونا طرفه.
سعید بالاخره لب باز کرد:
- احمد برای من به‌پا گذاشته. بعید می‌دونم خبر نداشته باشه که من با شما همکاری می‌کنم.
سرهنگ حتی لحظه‌ای هم نگاهش را به سعید نداد و همان‌طور خیره به تسبیحش گفت:
- مگه باهاش معامله نکرده بودی که ما رو سرکار بذاری و براش زمان بخری؟
آرمیتا آن‌قدر هول شد که برای اولین بار در جمع، سرهنگ را حاج‌بابا صدا کرد و حتی این هم مانع ادامه دادن سرهنگ نشد:
-...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

پیرمرد انگار به کل عملیات و غریبه‌هایی که اطرافش ایستاده بودند را فراموش کرده بود که سر درد و دلش باز شده بود:
- تو چی از دل من می‌دونی آخه پسر؟ مرضیه که رفت، فکر کردم یادگاریش رو دارم حداقل ولی... ، ولی تو هم گذاشتی رفتی. همه‌چیزم رو تو چند ماه از دست داده بودم. بالاخره تو یکی از عملیات‌هایی که علیه اون گروهک تروریستی داشتیم، اون کثافتی که باعث نابودی زندگیم شد، درست اومد تو تیررسم. مدام دستور می‌اومد که تیراندازی نکنید؛ می‌خواستن زنده گیرش بیارن ولی من... ، من اون لحظه فقط به انتقام فکر می‌کردم... .
صدای بابا گفتن بی‌حال سعید در گوشم پیچید و بعد هم صدای آرام گریه‌ی آرمیتا. سرهنگ ولی بی‌توجه ادامه داد:
- زدمش. اون لحظه از ته دلم خوشحال بودم، بالاخره انتقام تو و مرضیه رو گرفته بودم؛ ولی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

سلام بچه‌ها جونم! من بدقول نیستما
فقط سر پایان‌بندی به نتیجه نمی‌رسیدم. امیدوارم به دلتون بشینه.

پارت اول از پارت‌های پایانی

---

***
اینکه آرمیتا بعد از آن‌ روز مدام خودش را از چشم‌های سعید دور می‌کرد، چیزی نبود که بشود کتمانش کرد؛ سعید گوشه‌گیرتر شده بود و انگار فقط می‌خواست روی تمام شدن این عملیات و به آخر رسیدن این پیچ در پیچ تمرکز کند. بهش حق می‌دادم؛ این‌که یکهو بفهمی خواهرخوانده‌ای که از جان بیشتر دوستش داشتی، دختر کسی‌ست که مادرت را ازت گرفته، اصلاً چیز آسانی نبود. رابطه‌ی سعید و سرهنگ حتی بعد از آن همه صحبت و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

پارت دوم از پارت‌های پایانی

---

دستم را بند طره‌ای طلایی از موهایم کردم و به تصویر خودم در آینه‌ی جلوی تاکسی زردرنگ نگاه کردم؛ شبیهش شده بودم؛ لنز قهوه‌ای گذاشته بودم و حالا حتی چشم‌هایم هم همرنگ چشمان خانوم کوچولو شده بود. به دستان سبزه و کشیده‌ام چشم دوختم؛ ناخن‌هایم رخت عزا پوشیده بودند انگار. کیف چرم قهوه‌ای رنگم را چنگ زدم و سرم را به شیشه‌ی بخارگرفته‌ی ماشین تکیه دادم. الآن چه وقت باران آمدن بود؟ گویی آسمان هم دلش گرفته بود. امروز همه چیز بالاخره تمام می‌شد و این دفتر هم به پایان می‌آمد؛ آن‌وقت شاید من هم می‌توانستم چندی بی‌دغدغه و ترس زندگی کنم. زندگی کنار پدر و مادرم، شایان و مرجان و محمد کوچولو، شیدا و جوجه اردک و شوهر بی‌ریختش و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

پارت سوم از پارت‌های پایانی

---

در فلزی و دودی را کنار زدم و وارد حیاط کوچکی که باغچه‌ی رزی کنارش داشت شدم. دستم را چفت نرده‌ی مشکی‌رنگ کردم و پله‌های فلزی را آهسته و پرتردید بالا رفتم. بالای پله‌ها که رسیدم، دقیقاً هم‌سطح پشتِ‌بام سوله‌ی مجاور بودم. ایزوگام شده بود و گوشه‌اش کبوتری کِز کرده بود. چشم گرفتم و به در چوبی نیمه‌باز مقابلم دوختم. حتی نمی‌دانستم چرا همچین جایی قرار گذاشته. در را هُل دادم و با صدای غژی بازتر شد. صدای مردانه‌ای که سعید می‌گفت شبیه دوبلر آلن‌دلون است را شنیدم و حس کردم به‌خاطر این بی‌وجود، حتی از خودِ آلن‌دِلون هم بدم می‌آید:
- راست دماغت رو بگیر، تو اتاق کناری‌ام زن‌داداش آینده!
بعد هم صدای خنده‌ی نحسش آمد و خون را...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

پارت چهارم از پارت‌های پایانی
یکی-دوتا پارت آخرم ایشالا هر وقت به جمع‌بندی درست و حسابی که لایق نگاه‌تون باشه برسه، می‌ذارم

---

زن جیغ کشید:
- احمد! دیوونگی نکن. تو رو به جون ریحانه نکن.
سعید تمام قد جلویم ایستاده بود و آرام‌آرام سمت چهارچوب در جهتم می‌داد. احمد اسلحه‌اش را پایین آورد و بلندبلند خندید:
- چرا فکر کردی برام پشیزی اهمیت داری زنیکه‌ی دوهزاری.
فقط مات‌مات نگاه‌شان می‌کردم و لب به هم دوخته بودم. زنی که ظاهراً اسمش ریحانه بود، دستش را به سمت احمد دراز کرد و با صدایی که در اثر گریه خش‌دار شده بود، گفت:
- احمد اونو بده به من. از این بیشتر فرو نرو تو منجلاب.
احمد نگاه ازش...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

وَ بالاخره به پایان آمد این دفتر

---

نگاهم مات احمدی شد که روی زمین پرت شده بود و پیشانی‌اش اندازه‌ی یک سکه‌ی پنج‌هزاری سوراخ بود. چشمانش هم حتی باز بودند هنوز. ریحانه خودش را می‌زد و با تمام وجود جیغ می‌کشید. سعید از پشت سرم به سمت احمد دوید و کنار جنازه‌اش زانو زد. من اما مثل مجسمه‌ای خشک‌شده، همان‌طور ایستاده بودم. تصویر امیر که عقب‌عقب می‌رفت و آن قطار لعنتی که زیر چرخ‌های لعنتی‌اش لهش کرده بود، جلوی چشمان دودو زنم جان گرفته بود. اولین‌باری که مرگ کسی را دیدم، هشت سالم بود؛ برق کل کوچه رفته بود و پسرک بیست و یک ساله‌ی همسایه از نردبانی بالا رفته بود و با کنتر وَر می‌رفت. بعداً فهمیدم فنی حرفه‌ای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

صدای گرفته‌ی ریحانه را شنیدم:
- همه چیز تقصیر من بود، نه؟
سعید نُچ کلافه‌ای کرد و خواست چیزی بگوید که باز شدن ناگهانی در مانع شد. شانه‌هایم ناخودآگاه بالا پریدند. سرگرد حسنی بود، بی‌سیمی دستش بود و جلیقه‌ای سیاه تن زده بود. نفسی گرفت:
- بیاید بیرون، امنه.
سعید آهسته بلند شد:
- گرفتینش؟
حسنی سرش را به دو طرف تکان داد:
- هنوز نه ولی بچه‌ها رفتن دنبالش. می‌گیریمش. نمی‌تونه در بره. کل مسیرهای منتهی به این ناحیه بسته‌ست.
دستم را به بازویم گرفتم و من هم آهسته بلند شدم. ریحانه ولی هنوز نشسته بود. زیربغلش را گرفتم و به سختی بلندش کردم. چادرش جلوتر کشید و بهم تکیه داد. کاش واقعاً همه چیز هرچند تلخ ولی تمام شده باشد. از سوله که بیرون رفتیم، مردی هیکلی که کلاه ماسک‌دار سیاهی بر صورت داشت و او هم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Fateme.]

***
همیشه از همان‌جایی می‌خوریم که خودمان هم فکرش را نمی‌کنیم. کسی چه می‌داند، شاید حلقه‌ی عرفان فقط دغدغه‌ی ما بود؛ موریسون باز هم غیبش زده بود و حالا حتی وجود همچین کسی را از اساس انکار می‌کردند. سعید هم مدام قسم می‌خورد که حقیقت را گفته و هرچه از دستش برمی‌آمد انجام داده. آخر هم دستور از آن بالابلاها آمد که این قضیه در حیطه‌ی وظایف پلیس ایران نیست و اجازه‌ی دخالت بیشتر ندارند. کنترل ذهن آدم‌ها کم چیزی نبود، می‌توانستی چون موم در دستت بگیری‌شان و این رسم نظام استعمار بود. شاید تنها دل‌خوشی من و سعید اعدام آرزو بود؛ داغ‌هایی که به دل‌مان گذاشته بود، هرگز پاک نمی‌شد، ولی کمی هم شده، آرامترشده بودیم. دفترچه‌ی کتایون را دوباره مقابلم گرفتم و مثل کل این یکی_دو سال کلماتش را بلعیدم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.