دفتر شعر دفتر شعر، شعر را دوست دارم | کاربر Tahmine Arjmand

[Tahmine Arjmand]

این روزها که می گذرد ، هر روز


احساس می کنم که کسی در باد


فریاد می زند


احساس می کنم که مرا


از عمق جاده های مه آلود


یک آشنای دور صدا می زند


آهنگ آشنای صدای او


مثل عبور نور


مثل عبور نوروز


مثل صدای آمدن روز است


آن روز ناگزیر که می آید


روزی که عابران خمیده


یک لحظه وقت داشته باشند


تا سربلند باشند


و آفتاب را


در آسمان ببینند...



قیصر_امین_پور

 

[Tahmine Arjmand]

مشتاقی و صبوری با هم قرین نباشد


این باشد آن نباشد آن باشد این نباشد





با انگبین لبت را سنجیده‌ام مکرر


شهدی که در لب توست در انگبین نباشد





قومی به فکر مشغول، قومی به دین گرفتار


غافل که آنچه‌ جویند در کفر و دین نباشد





در نکتهٔ دهانت هر کس کند گمانی


تا تو سخن نگویی کس را یقین نباشد





ماه فلک ز حسنت خواهد برد نصیبی


ورنه همیشه سیرش گرد زمین نباشد





خواهم سر ارادت سایم بر آستانت


شرمنده‌ام که چیزیم در آستین نباشد





یابد ز دام زلفش صید دلم رهایی


گر چشم صیدگیرش اندر کمین نباشد





با ترکتاز چشمش نیکو مقاومت کرد


حقا که چون دل من حصنی حصین نباشد





گفتم بهار مسکین خواهد گلی ز باغت


گفتا خزان رسیده است گل بعد از این نباشد





ملک_الشعرا_بهار

 

[Tahmine Arjmand]

تو را دوست می‌دارم


طرفِ ما شب نیست


صدا با سکوت آشتی نمی‌کند


کلمات انتظار می‌کشند


من با تو تنها نیستم،


هیچ‌کس با هیچ‌کس تنها نیست


شب از ستاره‌ها تنهاتر است…





احمد_شاملو

 

[Tahmine Arjmand]

خواهم آن عشق که هستی ز سرِ ما ببَرد


بیخودی آید و ننگ خودی از ما ببرد





خانه آتش زدگانیم ستم گو می‌تاز


آنچه اندوخته باشیم به یغما ببرد





شاخ خشکیم به ما سردیِ عالَم چه کند؟


پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد





دوزخ جور برافروز که من تاقوکم


نشنیدم که مرا اخگری از جا ببرد





جرعهٔ پیر خرابات بر آن رند، حرام


که به پیش دگری دست تمنا ببرد





وحشی از رهزن ایام چه اندیشه کنی


ما چه داریم که از ما ببرد یانبرد





✨تاقوک: سقف آسمان ، درگاه و ...





وحشی_بافقی

 

[Tahmine Arjmand]

بزرگی داد یک درهم گدا را


که هنگام دعا یاد آر ما را





یکی خندید و گفت این درهم خرد


نمی‌ارزید این بیع و شرا را





روان پاک را آلوده مپسند


حجاب دل مکن روی و ریا را





مکن هرگز به طاعت خودنمائی


بران زین خانه، نفس خودنما را





بزن دزدان راه عقل را راه


مطیع خویش کن حرص و هوی را





چه دادی جز یکی درهم که خواهی


بهشت و نعمت ارض و سما را





مشو گر ره شناسی، پیروِ آز


که گمراهیست راه، این پیشوا را





نشاید خواست از درویش، پاداش


نباید کُشت، احسان و عطا را





صفای باغ هستی، نیک کاریست


چه رونق، باغ بیرنگ و صفا را





به نومیدی، درِ شفقت گشودن


بس است امیدِ رحمت،، پارسا را





تو نیکی کن به مسکین و تهیدست


که نیکی، خود سبب گردد دعا را





از آن بزمت چنین کردند...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Tahmine Arjmand]

کنار تو تنهاتر شده‌ام


از تو تا اوج تو، زندگی من گسترده است


از من تا من تو گسترده ای


با تو برخوردم


به راز پرستش پیوستم


از تو به راه افتادم


به جلوه ی رنج رسیدم


و با این همه، ای شفاف


و با این همه، ای شگرف


مرا راهی از تو به در نیست


زمین باران را صدا می زند


من تو را...





سهراب_سپهری

 

[Tahmine Arjmand]

روزی که روز تازه ی پرواز


روزی که نامه ها همه باز است


روزی که جای نامه و مهر و تمبر


بال کبوتری را


امضا کنیم


و مثل نامه ای بفرستیم


صندوقهای پستی


آن روز آشیان کبوترهاست


روزی که دست خواهش ، کوتاه


روزی که التماس گناه است


و فطرت خدا


در زیر پای رهگذران پیاده رو


بر روی روزنامه نخوابد


و خوابِ نان تازه نبیند...





قیصر_امین_پور

 

[Tahmine Arjmand]

کبوتر اشتباه کرده است


چه اشتباهی


سوی شمال رفت، به جنوب رسید


فکر کرد گندم، آب است


چه اشتباهی


فکر کرد دریا، آسمان است


و شب، بامداد


چه اشتباهی


ستاره‌ها، قطره‌های شبنم


و گرما، برف


رافائل

 

[Tahmine Arjmand]

آنقدر زمین خورده ام که بدانم


برای برخاستن


نه دستی از برون


که همتی از درون


لازم است


حالا اما...


نمی خواهم برخیزم


در سیاهی این شب بی ماه


می خواهم اندکی بیاسایم


فردا


فردا


برمی خیزم


وقتی که فهمیده باشم چرا


زمین خورده ام...





فریبا_عرب_نیا

 

[Tahmine Arjmand]

اگر آن عهدشکن با سر میثاق آید


ان رفته‌ست که با قالب مشتاق آید





همه شب‌های جهان روز کند طلعت او


گر چو صبحیش نظر بر همه آفاق آید





هر غمی را فرجی هست ولیکن ترسم


پیش از آنم بکشد زهر که تریاق آید





بندگی هیچ نکردیم و طمع می‌داریم


که خداوندی از آن سیرت و اخلاق آید





گر همه صورت خوبان جهان جمع کنند


روی زیبای تو دیباچه ی اوراق آید





دیگری گر همه احسان کند از من بخل است


وز تو مطبوع بود گر همه اِحراق آید





سرو از آن پای گرفته‌ست به یک جای مقیم


که اگر با تو رود شرمش از آن ساق آید





بی تو گر باد صبا می‌زندم بر دل ریش


همچنان است که آتش که به حراق آید





گر فراقت نکشد جان به وصالت بدهم


تو گرو بردی اگر جفت و اگر طاق آید





سعدیا هر که ندارد سر جان افشانی...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.