در حال تایپ رمان مبتلای مردم | نسرین علی‌وردی کاربر انجمن یک رمان

[نسرین علیوردی]

دعوتم کرد بستنی بخوریم. در نزدیک‌ترین کافه‌ای که در همان خیابان بود. گفت:
- کار خاصی که نداشتی؟ وقتت را که نمی‌گیرم.
ابرو بالا انداختم و توی دلم خندیدم: «آدم بیکار که وقت و بی‌وقت نمی‌شناسد.» مریم در چهره‌ام دقیق شد. کمی از بستنی توی دهانم گذاشتم و منتظر شدم آب شود. گفتم:
- چه شده؟ به چی نگاه می‌کنی؟
- به تو!
خندیدم و گفتم:
- دلت برایم تنگ شده بود؟
به یک‌باره خنده از لبش پر کشید. گفت:
- تو خیلی عوض شده‌ای عاطی.
غم گذرای نگاهش مرا گرفت. ولی به رو نیاوردم. گفتم:
- معلوم است که عوض شده‌ام. ببین چند سال گذشته.
مریم بستنی‌اش را کنار زد و صندلی‌اش را کمی نزدیک‌تر کشید. خم شد روی میز. گفت:
- چیزی شده؟ اتفاقی افتاده؟
بستنی کم‌کم داشت از دهان می‌افتاد، مزهٔ شیر و شکر می‌داد و در قاشق...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

گفتم:
- چه می‌دانم!
و همان‌طور خیره به بیرون ماندم. می‌ترسیدم باهاش چشم در چشم شوم و رنگ تحقیر را در نگاهش بخوانم. لحظاتی سکوت شد و مریم بالاخره به حرف آمد. صدایش پر از تردید و غم و تأسف بود. گفت:
- بحث‌تان شده؟ اختلاف دارید؟
بی‌آنکه کوچک‌ترین تعللی بکنم، گفتم:
- نمی‌دانم اختلاف محسوب می‌شود یا نه، ولی طلاق گرفتیم.
و قبل از اینکه بخواهد با خودش کلنجار برود که جزئیات را بپرسد یا نه، اضافه کردم:
- چهار سالی می‌شود که جدا شدیم.
آه عمیقی کشیدم و باز گفتم:
- چهار سال زندگی کردیم و حالا چهار سال است که جدا شده‌ایم. کی فکرش را می‌کرد؟
مریم بالاخره به حرف آمد. با آن بهت عجیبی که در صدایش نشسته بود و به نظر نمی‌رسید که تا مدت‌ها از بین برود. گفت:
- متأسفم.
لبخند تلخی نشست گوشهٔ لبم. این...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

کیفم را چنگ زدم. گفتم:
- دیرم شده. نرویم؟
سریع بلند شد و گفت:
- برویم. می‌رسانمت.
و جلوتر از من راه افتاد. تا وقتی به ماشین برسیم چیزی نگفت. حتی در ماشین هم سکوت کرده بود و صدایی ازش درنمی‌آمد. این جو عجیب را دوست نداشتم. احساس کردم خودم باید چیزی بگویم. برای همین اولین چیزی که به زبانم آمد را گفتم.
- پس بالاخره گواهینامه گرفتی!
مریم انگار که از دنیای دیگری، تازه به زمین رسیده باشد، نگاهم کرد و گفت: «چی؟» پنجره را کمی پایین کشیدم و گفتم:
- هیچی! آنقدر از خودم حرف زدم که تو را یادم رفت. چه خبر از خودت؟
دنده را عوض کرد و گفت:
- من رفتم دنبال علاقه‌ام.
به شوخی گفتم:
- ازدواج کردی؟
اشاره‌ام را به صحبت‌های همیشگی‌مان گرفت. خندید و گفت:
- ازدواج که کردم ولی می‌دانی که هیچ‌وقت اولویتم...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

دقیقا مثل وقت‌هایی که بقیه می‌پرسیدند و من همین جواب را می‌دادم. نمی‌خواستم کسی بداند که آراز چه گندی بالا آورده. حتی عمه هم نمی‌دانست و من نمی‌خواستم تصورش را هم بکنم که اگر می‌دانست چه اتفاقاتی می‌افتاد.
مادر باز نشسته بود در حمام و زیرپوش‌های پدر را آب می‌کشید و باز بوی صابون مراغه خانه را برداشته بود. گفت:
- کار خوبی کردی که چیزی نگفتی.
من در چهارچوب در حمام ایستاده بودم و منتظر بودم کارش تمام شود. گفتم:
- به‌خاطر آراز نبود.
لبخند عجیبی زد که معنایش را فهمیدم. گفت:
- خب حالا!
تعلل نکردم. سریع گفتم:
- جدی گفتم. به خاطر آراز نبود. به‌خاطر ماهان بود. نمی‌خواستم بعد از انگِ «بچهٔ طلاق»، انگِ «پدر معتاد» هم به پیشانی‌اش بچسبد.
مادر زیر لب گفت:
- به این چیزها هم فکر می‌کردی و خبر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.