دلنوشته مجموعه دلنوشته‌های او | مهسا اسلامی کاربرو انجمن یک رمان

[MAHSA ESLAMI]

به نام او
عنوان دلنوشته:
او.
نویسنده:
مهسا اسلامی
مقدمه:
او را هیچ‌کس نمی‌فهمید؛
حفره‌ای در او بود که با هیچ‌چیز کامل نمی‌شد،
چیزی مانند سیاه چاله‌ای سیری ناپذیر... .
انگار انتهای قلب‌اش پاره بود و چیزی در آن باقی نمی‌ماند.
انگار قلبش تاریکِ تاریک بود، آن‌قدر تاریک که برای دیدن محتویاتش نیاز به نوری عظیم بود،
نورالانور هم انگار برای او کم بود؛
امتحانش ضرری نداشت، امتحان کرده بود.
با هر نوری که بگویید؛
اما انگار نه انگار... .
تلاش‌ها بیهوده است،
تنها کسی که می‌توانست کمکش کند، خودش بود!
نجات دهنده خودش است!
​

 

[S.LOTFI]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MAHSA ESLAMI]

دلم می‎خواهد کمی با او حرف بزنم.
اویی که هست اما انگار نیست؛
اویی که کم‎کم هیچ‎چیز ازش باقی نمی‎ماند... .
او را دارند از خودش می‎گیرند و او فقط تنها کسی‎ست که می‎تواند در برابر آنها ایستادگی کند و خودش را نجات دهد،
می‎دانید دیگر؟ او تنها نجات دهنده است.
او!
من می‎دانم که می‎توانی خودت را نجات دهی‎.
می‎دانم، می‎دانم کسی که بین آنهاست قلب و روحت را تسخیر کرده است؛
اما اگر کمی تأمل کنی شک نکن که خواهی فهمید خودِ او جزء همان‎هاست... .
امید واهی به تو نمی‎دهم اویِ عزیزم؛ اما می‎دانم که تو می‎توانی؛
زیرا من برای ادامه دادن به تو نیازمندم.
دوستت دارم اویِ عزیز!
​

 

[MAHSA ESLAMI]

حرف‎هایی را که قورت داده‌ای را بالا بی‌آور،
آن‎ حرف‎ها گمان نکن که دفن شده‎اند؛ خیر عزیزکم!
آن حرف‎ها جایی در اعماق وجودت هستند،
آن حرف‌ها چنان بر رویِ هم انباشته می‌شوند که روزی خِرت را می‌گیرند.
آن حرف‌ها به داد تبدیل می‌شوند و شاید بر سر عزیزانت فرود بی‎آیند.
صدایت را می‎شنوم، می‌دانم که می‌خواهی چیزی بگویی اما کلماتت را پیدا نمی‎کنی!
آنچه که می‌خواهی بگویی درون‌ت می‌جوشد اما بالا نمی‌آید؛
می‌دانی چرا اویِ عزیزم؟
زیرا حرف‌هایی را که قورت داده‌ای برروی هم انباشته شده‌اند و بزرگ‌تر از آن‌ هستند که بیرون بی‌آیند.
پس حرف‌هایت را قورت نده، هرچه می‌خواهی بگو.
من اینجا می‌مانم تا خودتت را پیدا کنی و هردویمان را نجات دهی!
دوستت دارم اویِ عزیز!​