دلنوشته صورتک شیشه‌ای | میم‌.هویار کاربر انجمن یک رمان

[HOOYAR]

تا به حال صدای سنجاقک بی‌بال را شنیده‌ای؟ نه؟ دوست داری بشنوی؟ بیا. بیا و بنشین بالای سرم. مثل هر بار ده تومان بگذار کف دست یاسین‌خوانی که معلوم نیست چه دارد می‌گوید و خودت هم مشغول پرپر کردن گل‌های بداقبال بشو. وقتی یاسین‌خوان رفت، هنگامی که می‌خواستی برخیزی، صدایم بزن. هر آنچه شنیدی، همان صدای سنجاقک بی‌بال بود... .​

 

[HOOYAR]

هنوز هم منتظر آفتابم، تا طلوع کند. شب سیاه من هم خورشیدی دارد. چشمان خاکی من هم گلی دارد. سرزمین بی آب و علف قلب من هم جنگلی دارد. آری، دارد. نه به زیبایی زندگی تو، نه به زیبایی نفس‌های تو، نه به زیبایی قلب تپنده‌ی تو؛ ولی آری، من هم امید و آینده‌ای دارم. هرچند در این جای تاریک و تنگ، اما من هم روزنه‌ی اشکی دارم.​

 

[HOOYAR]

عجب خاکی گرفته. سرفه‌های بی‌امان مهلت صحبت نمی‌دهند. هنوز هم نمی‌دانم صدایم را می‌شنوی یا نه. اگر برایت مهم هست و یا می‌شنوی، خبر چندانی ندارم؛ اما سرما خورده‌ام. نمی‌دانم چند ماه است سر نزدی اما از صدای نوحه‌خوان متوجه شدم سالگرد جدایی‌مان است. دستانم یخ زده؛ وگرنه خاک را چنگ می‌زدم و ریشه‌های پیچیده در قلبم را چنگ میزدم؛ و دست گرمت را از زیر این سنگ سیاه لمس می‌کردم. اگر لحظه‌ای به ذهنت خطور کرد که در چه حالم، باید بگویم استخوان‌هایم دیگر درد نمی‌کند؛ ولی جای دست‌های تو چرا، درد می‌کند.​

 

[HOOYAR]

دارد باران می‌آید. می‌دانم که می‌دانی من نمی‌توانم باران را ببینم؛ اما در این مدت خوب گوش کردن را یاد گرفتم. این صدا، صدای باران است. همانی که عوض تو می‌آید و به خاطرات رنگ آب می‌دهد، گرد بنشسته روی مزار را می‌شوید، برای گوش‌های شکسته‌ام موسیقی و برای روحم آیینه می‌شود. وقتی تو نیستی، آری، زیاد باران می‌بارد.​

 

[HOOYAR]

سرفه‌هایم تبدیل به خاک شده. دیگر امید من حتی به ریشه‌هایی که چشم‌هایم را در بر گرفته نیست. قلبی برای تپیدن نمانده. حتی سنگینی خاک و سنگ‌ها را حس نمی‌کنم. برف باریده، مگر نه؟ آخر هوا سرد شده و قدم‌های انسان‌های روی زمین از جنس خرد کردن سنگریزه‌ها نیست. دیگر جیغ خاک را نمی‌شنوم؛ فقط فشرده شدن برف است که در گوش‌‌های شکسته‌ام جولان می‌دهد. می‌دانستی من هنوز هم نفس می‌کشم؟!​