در حال تایپ رمان من جاسوس نیستم | آرتمیس کاربر انجمن یک رمان

[semetra_roman]

نام رمان :

من جاسوس نیستم

نام نویسنده:

آرتمیس

ژانر رمان:

#عاشقانه #جنایی #پلیسی

ناظر: A asalezazi
کد: 5872
خلاصه:
من آتوسام، یه مهاجر ایرانی‌ام که غیرقانونی اومده انگلیس. حالا هم واسه اینکه بتونم اقامت بگیرم، خودمو انداختم تو یه دردسر بزرگ. قبول کردم با اف‌بی‌آی کار کنم و برم تو نخ ادموند وایت، گنده‌ترین و خطرناک‌ترین مافیای دنیا! ولی بدبختی اینجاست… فکر نمی کنم بتونم از این قضیه جان سالم به در ببرم، احتمالا من قربانی این بازی هستم.

 

[سارابـهار❁]

«به نام داعیه‌ی سر متن‌ها»

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن رمان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین جامع تایپ رمان

آموزش قرار دادن رمان را در تاپیک زیر دنبال کنید.
نحوه‌ی قرار دادن رمان در انجمن برای مطالعه کاربران

و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[semetra_roman]

# قسمت اول: بازی خطرناک

لعنت به خودت آتوسا! احمق! خاک بر سرت کنن که عین خر سرتو انداختی پایین اومدی این ور آب!
دستمو مشت کردم و آروم کوبیدم به پیشونیم. دلم برای کوچه‌های تهرون، برای بوی نون سنگک داغ صبح‌ها، حتی برای ترافیک و دود و دمش هم تنگ شده بود. اینجا، وسط این پارک سرد و خیس لندن، کنار این تیمسار امریکایی گنده که عین کوه راه می‌رفت، حس می‌کردم دارم تو کابوس زندگی می‌کنم.
به صفحه گوشیم زل زدم. عکس مامان بود، آخرین عکسی که ازش داشتم. دو سال بود ندیده بودمش. دو سال!
«هی! حواست کجاست؟» صدای خشن تیمسار جردن منو از فکر بیرون کشید. «داری به چی فکر می‌کنی؟»
سریع گوشیو گذاشتم تو جیبم و گفتم: «هیچی... هیچی قربان. داشتم به حرفاتون فکر می‌کردم.»
کنارم ایستاد، دستاشو تو جیب کت چرمش فرو برد و...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[semetra_roman]

# قسمت دوم: جزیره فلزی

دو روز گذشته بود و من دوباره تو این جهنم فلزی بودم.
رو سطح صیقلی جزیره قدم می زدم. حس می‌کردم دارم تو یه فیلم علمی-تخیلی راه می‌رم. انگار ادموند با طبیعت دشمنی شخصی داشت! کل جزیره رو با فلز و شیشه و چراغ نئونی پوشونده بود. نه یه درخت، نه یه بوته، حتی یه علف هرز هم پیدا نمی‌شد. همه چی سرد بود، خاکستری بود، بی‌روح بود.
زیر لب غر زدم:لعنتی، حتی قبرستونا از اینجا شادترن!
«ساعت هوشمند دور مچم ویبره کرد. پیام از ادموند «به دفترم بیا.
با خودم گفتم اَه! باز چی شده؟
شروع کردم به دویدن سمت ساختمون اصلی. راهروهای براق و الی_ای_دی‌های آبی رنگ که از سقف و دیوارا می‌تابیدن، حس می‌کردم دارم تو شکم یه ربات غول‌پیکر می‌دوم.
می‌دونی، همه فکر می‌کنن کسی که قدرت این رو داره که قیمت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[semetra_roman]

# قسمت سوم: ابراز علاقه علمی

صبح روز بعد، جلوی آینه اتاقم ایستادم. یه لباس مشکی شیک پوشیده بودم. رژ قرمز جیغی زدم که با پوست سفیدم ترکیب قشنگی می‌داد. موهای بلند مشکیم رو که معمولاً می‌بستم، این بار باز گذاشتم و فرشون کردم. با خودم گفتم:
- خب آتوسا جون، امروز یا می‌بری یا می‌بازی!
به خودم تو آینه نگاه کردم. چشمای قهوه‌ای درشتم از استرس برق می‌زد. دستام می‌لرزید. جلوی آینه چند بار تمرین کردم:
- ادموند جان... نه! آقا ادموند... نه این خیلی رسمیه!
پوف! چرا انقدر سخته؟ من که تو ایران راحت با پسرا حرف می‌زدم. ولی این ادموند فرق داره. اصلاً آدم نیست که!.
لبخند مصنوعی بزرگی زدم و از اتاق بیرون رفتم. صدای پاشنه‌های کفشم تو راهروی فلزی اکو می‌شد. قلبم داشت از جاش درمیومد.
جلوی در دفترش ایستادم...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.