شعرکده غمکده

.ARMIN · 24/4/20

بر تختگاه تجرد، سلطان نامورم من		با سیرت ملکوتی، در صورت بشرم من
این عالم بشری را من زاده‌ی گل و خاکم		لیکن ز جان و دل پاک از عالم دگرم من
سلطان ملک فنایم، منصور دار بقایم		با یاد «هو»ست هوایم، وز خویش بی‌خبرم من
موجود و فانی فی‌الله، هستی‌پذیر و فناخواه		هم آفتابم و هم ماه، هم غصن و هم ثمرم من
فرزند ناخلف نفس فرمان من برد از جان		زیرا به تربیت او را فرمانروا پدرم من
آنجا که عشق کشد تیغ، بی‌درع و بی‌زر هم من		وآنجا که فقر زند کوس، با تیغ و با سپرم من

...

.ARMIN · 24/4/20

مغز من اقلیم دانش، فکرتم بیدای او		سینه دریای هنر، دل گوهر یکتای او
شعر من انگیخته موجی است از دریای ذوق		من شناور چون نهنگان بر سر دریای او
اژدهای خامه‌ام در خوردن فرعون جهل		چون عصای موسوی پیچان و من موسای او
چون ز مژگان برگشایم خون به درد زاد و بوم		ارغوانی حله پوشد خاک مشک اندای او
از نهیب آه من بیدار ماند تا سحر		آسمان با صد هزاران چشم شب‌پیمای او
تفته چون دوزخ سریرم هر شب از گرمای تب		من چون مرد دوزخی نالنده از گرمای او
محشر کبراست گویی پیکرم، کش...

.ARMIN · 24/4/20

.ARMIN · 24/4/20

منصور باد لشکر آن چشم کینه‌خواه		پیوسته باد دولت آن ابروی سیاه
عشقش سپه کشید به تاراج صبر من		آن‌گه که شب ز مشرق بیرون کشد سپاه
جانم دژم شد از غم آن نرگس دژم		پشتم دو تا شد از خم آن سنبل دو تاه
این درد و این بلا به من از چشم من رسید		چشمم گناه کرد و دلم سوخت بی‌گناه
ای دل! مرا بحل کن، وی دیده! خون گری		چندان که راه بازشناسی همی ز چاه
بر قد سرو قدان کمتر کنی نظر		بر روی خوبرویان کمتر کنی نگاه
ای دل! تو نیز بی‌گنهی نیستی از آنک		از دیدن...

.ARMIN · 24/4/20

خورشید برکشید سر از باره‌ی بره		ای ماه! برگشای سوی باغ پنجره
اسفندماه رخت برون برد از این دیار		هان ای پسر! سپند بسوزان به مجمره
در کشتزار سبز، گل سرخ بشکفید		ز اسپید رود تا لب رود محمره
بلبل سرودخوان شد و قمری ترانه‌گوی		از رود سند تا بر دریای مرمره
وز شام تا به بام ز بالای شاخسار		آید به گوش بانگ شباهنگ و زنجره
یک بیت را مدام مکرر همی کنند		بر بید، چرخ ریسک و بر کاج، قبره
بی‌لطف نیست نیز به شبهای ماهتاب		آوای غوک ماده و نر، وآن...

.ARMIN · 24/4/20

مگر می‌کند بوستان زرگری		که دارد به دامان زر جعفری؟
به کان اندر، آن مایه زر توده نیست		که باشد در این دکه‌ی زرگری
به باغ این چنین گفت باد صبا		که : «چونی بدین مایه حیلت وری؟
به ده ماه از این پیش دیدمت من		تهیدست و خسته‌تن از لاغری
وز آن پس به دو ماه دیدمت باز		به تن جامه چینی و ششتری
به سه ماه از آن پس شدی بارور		شکم کرده فربه ز بارآوری
به دیدار نو بینم اکنون تو را		طرازیده بر تن قبای زری
همانا که تو گنج زر...

.ARMIN · 24/4/20

.ARMIN · 24/4/20

.ARMIN · 24/4/20

.ARMIN · 24/4/20

شعرکده ** غمکده **