شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

ناگه خروس روزی در باغ جست		در زیر شاخ گل شد و ساکن نشست
آن برگ گل که دارد بر سر بکند		اندر دو ساق پایش دو خار جست
آن از پی جمالی بر سر بداشت		و آن از پی سلاحی برپای بست

 

[.ARMIN]

گرمابه سه داشتم به لوهور		وین نزد همه کسی عیان است
امروز سه سال شد که مویم		ماننده‌ی موی کافران است
بر تارک و گوش و گردن من		گویی نمدتر گران است
از رنج دل اندکی بگفتم		باقی همه در دلم نهان است
پاداشن من درین غم و رنج		بر ایزد پاک غیبدان است

 

[.ARMIN]

بر تو سیدحسن دلم گرید		که چو تو هیچ غمگسار نداشت
تن من زار بر تو می‌نالد		که تنم هیچ چون تو یار نداشت
زان ترا خاک در کنار گرفت		که چو تو شاه در کنار نداشت
زان اجل اختیار جان تو کرد		که به از جانت اختیار نداشت
زان بکشتت قضا که بر سر تو		دست جد تو ذوالفقار نداشت
هم به مرگی فگار باد تنی		که دلش مرگ تو فگار نداشت
ای غریبی کجا مصیبت تو		هیچ دانا غریب وار نداشت
ای عزیزی که در همه احوال		جان من دوستیت خوار...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

پنجاه و هفت رفت ز تاریخ عمر من		شد سودمند مدت و نا سودمند ماند
وامروز بر یقین و گمانم ز عمر خویش		دانم که چند رفت و ندانم که چند ماند
فهرست حال من همه با رنج و بند بود		از حبس ماند عبرت و از بند پند ماند
از قصد بدسگالان و ز غمز حاسدان		جان در بلا فتاد و تن اندر گزند ماند
چوگان بنه که گوی تو اندر چه اوفتاد		خیره مطپ که کره‌ی تو در کمند ماند
لیکن به شکر کوش که از طبع پاک تو		چندین هزار بیت بدیع بلند ماند

 

[.ARMIN]

کدام رنج که آن مر مرا نگشت نصیب		کدام غم که بدان مر مرا نبود نوید
اگر غم دل من جمله عمر می بودی		به گیتی اندر بی‌شک بماندمی جاوید
همی بپیچم از رنج دل چو شوشه‌ی زر		همی بلرزم بر خویشتن چو شاخک بید
امید نیست مرا کز کسی امید بود		امید منقطع و منفطع امید امید
نگر چگونه بود حال من که در شب و روز		چرا غم از مهتاب است و آتش از خورشید
سپید گشت به من روی روزگار و کنون		همی سیاه کند روزگارم اینت سپید!

 

[.ARMIN]

دریغا جوانی و آن روزگار		که از رنج پیری تن آگه نبود
نشاط من از عیش کمتر نشد		امید من از عمر کوته نبود
ز سستی مرا آن پدید آمده است		در این مه که هرگز در آن مه نبود
سبک خشک شد چشمه‌ی بخت من		مگر آب آن چشمه را زه نبود
در آن چاهم افکند گردون دون		که از ژرفی آن چاه را ته نبود
بهشتم همی عرضه کرد و مرا		حقیقت که دوزخ جز آن چه نبود
بسا شب که در حبس بر من گذشت		که بینای آن شب جز اکمه نبود
سیاهی سیاه و درازی دراز

...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

در وفات محمد علوی		خواستم زد به نظم یک دو نفس
باز گفتم که در جهان پس از او		زشت باشد که شعر گوید کس

 

[.ARMIN]

معروف‌تر از من به جهان نیست خردمند		پس بسته چراام به چنین جایی مجهول؟
نه خفته نه بیدار نه دیوانه نه هشیار		نه مرده و نه زنده نه برکار و نه معزول!

 

[.ARMIN]

گردن و گوش غزل و مدح را		بی‌حد پیرایه و زیور زدیم
بی‌مر با بخت درآویختیم		با فلک سفله بسی سر زدیم
سود ندیدیم ز نوک قلم		دست بدین قبضه‌ی خنجر زدیم
خیره فرو ماند فلک ز آن که ما		بر بت و بتخانه و بتگر زدیم
از قبل بچه‌ی آزر به تیغ		آتش در قبله‌ی آزر زدیم
وز پی این آهو چشمان باغ		با همه شیران جهان بر زدیم

 

[.ARMIN]

چه کین است با من فلک را به دل؟		که هر روز یک غم کند بیستم
از این زیستن هیچ سودم نبود		هوایی همی بیهده زیستم
اگر مهربانی بپرسد مرا		چه گویم از این عمر بر چیستم؟
از آن طیره گشتم که بخت بدم		بخندد بر من چو بگریستم
بدان حمل کردم که گردون همی		نداند حقیقت که من کیستم