شعرکده ** غمکده **

[.ARMIN]

در همه عالم وفاداری کجاست		غم به خروارست غمخواری کجاست
درد دل چندان که گنجد در ضمیر		حاصلست از عشق دلداری کجاست
گر به گیتی نیست دلداری مرا		ممکن است از بخت دل‌باری کجاست
اندرین ایام در باغ وفا		گر نمی‌روید گلی خاری کجاست
جان فدای یار کردن هست سهل		کاشکی یار بسی یاری کجاست
در جهان عاشقی بینم همی		یک جهان بی‌کار با کاری کجاست

 

[.ARMIN]

غم عشق تو از غمها نجاتست		مرا خاک درت آب حیاتست
نمی‌جویم نجات از بند عشقت		چه بندست آنکه خوشتر از نجاتست
مرا گویند راه عشق مسپر		من و سودای عشق این ترهاتست
ز لعب دو رخت بر نطع خوبی		مه اندر چارخانه شاه ماتست
دل و دین می‌بری و عهد و قولت		چو حال و کار دنیا بی‌ثباتست
عنایت بر سر هجرم به آیین		هم از جور قدیم و حادثاتست
چنان ترسد دل از هجر تو گویی		شب هجران تو روز وفاتست
به جان و دل ز دیوان جمالت		امیر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.ARMIN]

تا دل مسکین من در کار تست		آرزوی جان من دیدار تست
جان و دل در کار تو کردم فدا		کار من این بود دیگر کار تست
با تو نتوان کرد دست اندر کمر		هرچه خواهی کن که دولت یار تست
دل ترا دادم وگر جان بایدت		هم فدای لعل شکربار تست
شایدم گر جان و دل از دست رفت		ایمنم اندی که در زنهار تست

 

[.ARMIN]

جرم رهی دوستی روی تست		آفت سودای دلش موی تست
دل نفس از عشق تو تنها نزد		در همه دلها هوس روی تست
ناوک غمزه مزن او را که او		کشته‌ی هر غم‌زده‌ی خوی تست
هست بسی یوسف یعقوب رنگ		پیرهنی را که درو بوی تست
از در خود عاشق خود را مران		رحم کن انگار سگ کوی تست

 

[.ARMIN]

دل در آن یار دلاویز آویخت		فتنه اینست که آن یار انگیخت
دل و دین و می و عهد و قوت		رخت بر سر به یکی پای گریخت
دل من باز نمی‌یابد صبر		همه آفاق به غربال تو بیخت
ور نمی‌یابد آن سلسله موی		کار جانم به یکی موی آویخت
دل به سوی دل برفتم بر درش		چشمم از اشک بسی چشم آویخت
یار گلرخ چو مرا بار ندارد		گل عمرم همه از پای بریخت

 

[.ARMIN]

ای به دیده‌ی دریغ خاک درت		همه سوگند من به جان و سرت
گوش را منتست بر همه تن		از پی آن حدیث چون شکرت
اشک چون سیم و رخ چو زر کردم		از برای نثار رهگذرت
مایه‌ی کیمیاست خاک درت		کی درآید به چشم سیم و زرت
دل بی‌رحم تو رحیم شود		گر ز حال دلم شود خبرت

 

[.ARMIN]

رخت مه را رخ و فرزین نهادست		لبت بیجاده را صد ضربه دادست
چو رویت کی بود آن مه که هر مه		سه روز از مرکب خوبی پیادست
کجا دیدست بیجاده چنان خال		که فرزین بند نعلت را پیادست
ز مادر تا تو زادی کس ندیدست		که یک مادر مه و خورشید زادست
از این سنگین دلی با انوری بس		که بی‌تو سنگها بر دل نهادست

 

[.ARMIN]

گلبن عشق تو بی‌خار آمدست		هر گلی را صد خریدار آمدست
عالمی را از جفای عشق تو		پای و پیشانی به دیوار آمدست
حسن را تا کرده‌ای بازار تیز		فتنه از خانه به بازار آمدست
باز کاری درگرفتستی مگر		نو گرفتی تازه در کار آمدست
تا ترا جان جهان خواند انوری		در جهان شوری پدیدار آمدست

 

[.ARMIN]

پایم از عشق تو در سنگ آمدست		عقل را با تو قبا تنگ آمدست
نام من هرگز نیاری بر زبان		آری از نامم ترا ننگ آمدست
هرچه دانی از جفا با من بکن		کت زبونی نیک در چنگ آمدست
هرکسی آمد به استقبال من		اندهانت چند فرسنگ آمدست
انوری پایت ز راهی بازکش		کاندران هر مرکبی لنگ آمدست

 

[.ARMIN]

کارم ز غمت به جان رسیدست		فریاد بر آسمان رسیدست
نتوان گله‌ی تو کرد اگرچه		از دل به سر زبان رسیدست
در عشق تو بر امید سودی		صد بار مرا زیان رسیدست
هرجا که رسم برابر من		اندوه تو در میان رسیدست
این آب ز فرق برگذشته است		وین کارد بر استخوان رسیدست