شعرکده ** غمکده **

[قند]

سرسبز دل از شاخه بریدم، تو چه کردی؟
افتادم و بر خاک رسیدم، تو چه کردی؟

من شور و شر موج و تو سرسختیِ ساحل
روزی که به سوی تو دویدم، تو چه کردی؟

هر کس به تو از شوق فرستاد پیامی
من قاصدِ خود بودم و دیدم تو چه کردی

مغرور، ولی دست به دامانِ رقیبان
رسوا شدم و طعنه شنیدم، تو چه کردی؟

«تنهایی و رسوایی» ، «بی‌مهری و آزار»
ای عشق! ببین من چه کشیدم تو چه کردی

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

ای قلم حوصله کن درد فراوان دارم
بی نهایت گله از بازی دوران دارم
مثل تهران پراز همهمه شهر شلوغ
ظاهر آبادم و ویرانی پنهان دارم...

 

[قند]

تا که اسیر و عاشق آن صنم چو جان شدم
دیو نیَم پری نیَم از همه چون نهان شدم

برف بُدَم گداختم تا که مرا زمین بخورد
تا همه دود دل شدم تا سوی آسمان شدم

نیستم از روان‌ها بر حذرم ز جان‌ها
جان نکند حذر ز جان چیست حذر چو جان شدم

آنک کسی گمان نبرد رفت گمان من بدو
تا که چنین به عاقبت بر سر آن گمان شدم

از سر بیخودی دلم داد گواهیی به دست
این دل من ز دست شد و آنچ بگفت آن شدم

این همه ناله‌های من نیست ز من همه از اوست
کز مدد می لبش بی‌دل و بی‌زبان شدم

گفت چرا نهان کنی عشق مرا چو عاشقی
من ز برای این سخن شهره عاشقان شدم

جان و جهان ز عشق تو رفت ز دست کار من
من به جهان چه می‌کنم چونک از این جهان شدم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

آن را که غمی چون غم من نیست چه داند
کز شوق توأم دیده چه شب می گذراند

زنهار که خون می چکد از گفته سعدی
هر که این همه نشتر بخورد خون بچکاند

 

[قند]

مهران مدیری یه جایی میگه که وقتی یه نفرو همش ببخشی این فرصتو ازش میگیری که بفهمه هر اشتباهی یه تاوانی داره پس راحت نبخش بذار یاد بگیرن اشتباه نکنن.

 

[قند]

‏زمان میگذره، خاطرات محو میشن،
احساسات تغییر میکنن، آدما میرن ولی
قلب هیچوقت فراموش نمیکنه...!

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‍‎‌‌‍‎‍‎‌‌‍‌‌‎‌‎‍‎‌‌‍‎‍‌‌‎‌‌‎‌‍‎‌‌‍‎‍‎‌‌‍‌‌‎‌‎‍‎‌‌‍‎‍‎‌‍‎‌‌‍‎‍‎‌‌‍‌‌‎‌‎‍‎‌‌‍‎‍‌‌‎‌‌‎‌‍‎‌‌‍‎‍‎‌‌‍‌‌‎‌‎‍‎‌‌

 

[قند]

با هر رفتنی تکه ای از قلب آدمیزاد ازش جدا میشه که هیچ وقت ترمیم نمیشه. یه وقت به خودت میای میبینی هیچ احساسی نداری چون قلبی نمونده برات.
.

 

[قند]

آدم هایی که یک روز عاشقِ هم بودند نمیتونند دوست معمولی بشن چون قلب همو شکستن، نمیتونند دشمن همدیگه هم بشن چون قلبِ همدیگرو لمس کردن.و میشن "غریبه ترین آشنا...

 

[قند]

زندگی به من آموخت که هیچکس ما را دوست ندارد!
آنها فقط به ما عادت کرده اند؛ به حرفهایمان، صداهایمان، خنده‌‌هایمان، مدتی از نبودمان که بُگذرد فراموشمان میکنند و به نبودمان عادت میکنند! تنها چیزی که برایشان از ما باقی میماند خاطره‌هایمان است که گاهی بعضی از آنها را با خود مرور میکنند! و بعد به نبودمان میخندند و با خود میگویند: آدمِ احمقی بود ..

 

[قند]

دقت کردید خیلیامون چقدر دقت می‌کنیم تو حرف زدن؟ چقدر سعی می‌کنیم کسی از لابلای حرفامون بو نبره که دل‌اندرونمون چه خبره. صرفنظر از دلیلش، اصل این موضوع خیلی تلخه. جین وبستر میگه «و چقدر غم‌انگیز است، که آدم تمام‌وقت مراقب باشد، تا آنچه را احساس می‌کند به زبان نیاری