کامل شده مجموعه اشعار شاید اینبار... | شمیم فرهادی کاربر انجمن یک رمان

[ش.م.ی.م فرهادی]

نام مجموعه: شاید اینبار...
شاعر: شمیم فرهادی کاربر انجمن یک رمان
تگ مربوطه: منتخب
شاید اینبار برای ” منِ“ خود...

قدمی بردارم...
دست و رویش شویم....گیسوش شانه کشم...
بُگُذارم اینبار شاید کَم کَمکی شاد شود ...
و بخندد ز درون!
شاید اینبار برای منِ من...
هدیه آماده کنم...
آخر او بر من گریست...
و تمامش درد شد...
شاید اینبار حواسم باشد...
بگذارم اینبار دلکش شاد شود...!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار به فراسوی خیال...
سفری عازم دریا بشوم...!
راز گویم با موج...
همدم شاخه شوم...
اشک ریزد باران...
هم مسیر و قدم کوچه خیابان بشوم...
منِ ولگرد زکف داده ی جان...
شاید اینبار بخواهم ز جهان دور شوم...
سفری عازم دریا بشوم...
سفری...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار دلم سخت نباشد به ربودن وَ نیاز...
شاید اینبار بخواهم کَمَکی ساده تر عاشق بشوم...
میدانی؟ دل من آرام است اما...
کیست آن شیرین سخن ،دلبر جان؟
کیست آن آرامش روح وروان؟
کیست کجاست آنکه دل از من ببرد؟
کاش نشانم بدهید...دیدید نیست؟
شاید اینبار بخواهم کمکی ساده تر عاشق بشوم من اما...
معشوق نیست!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار دلم قصد شجاعت بکند...
دستْ بوسیدن مادر را رعایت بکند...
شاید اینبار نفس های پدر شکر کند...
از برای دل نادان شکایت بکند...
شاید اینبار کمی بچه شود...
روی خجالت ز بزرگان جماعت بکند...
شاید اینبار بخواهد لابه لای کودکیش...
با خدا رازو نیاز ها حکایت بکند...
گر در این جمع کسی خواهان است
شاید اینبار دلم قصد شفاعت بکند...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار من راهی پرواز بشوم...
از برای غزل عشق سرآغاز بشوم...
شاید اینبار کمی زندگی آسان بشود...
از برای کوکِ خنده همچو یک ساز بشوم...
شاید اینبار نگویم ” شاید“
بی مهابا در حیات... به یقین سرباز بشوم...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار بخواهم که بخوانم سخنی از اجبار...
میشود یاریگر من باشی مجبور من!؟
شاید اینبار بخواهم که شوم حاکم شهر...
میشود شهروند باشی تو ای محکوم من؟
گر بخواهم که شوم شاعر غم...
میشود واژه برایم باشی مغموم من...؟
گر بخواهم که ” اینبار شاید“ سر بدهم...
میشود امکان ممکن باشی معشوق من؟
گر بخواهم که تو باشی بامن...
میشود آنکه تو با من باشی محبوب من؟
میشود...!؟

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار به انوار قسم یادکنم...
به هوای بی هوایی، شهر آباد کنم...
شاید اینبار کمی از خود من دور شوم...
منِ بیچاره ز افسار دل آزاد کنم...
شاید اینبار به دستانم اجازه بدهم...
که در لای موهای تو دل شاد کنم...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار سفید پوش قدمی بردارم...
دل آکنده ز مشکی را به آتش بکشم....
نگذارم دل من همچو دل شب باشد...
نگذارم که بماند لای صندوقچه ی غم...
و نماند به همانندی پرده ی تئاتر...
بگذارم اینبار به تمام آرزوها برسد...
روی برف را کم کند...
به زمستان سفید پوش عدم...
طعنه ی حق بزند...
نگذارم قدمی سمت سیاه بردارد...
من سفید پوش شوم!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

گر م*س*ت شوی پر میشوم بر تار و پود دامنت....
سوی آغوش تو میهمان میشوم...
گر جان طلبی جان و تنم را بدهم...
گر شعر طلبی حافظ دیوان بشوم...
گر نخواهی که بدی باشد و لیک..
من خوب ترین خوب رقیبان بشوم...
شاید اینبار من سراپاگوشم...
که هر سازی زنی گوش به فرمان بشوم...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید اینبار بخواهم باز شاعر بشوم...
قلم در دست بگیرم باز قاصر بشوم...
تصویر کردنت با واژه ی عشق کاری نیست...
درد اینجاست که باید با قافیه همراه بشوم...
و عشق تنها قافیه اش تویی و من...
و نه من آنقدر توانمند که سازنده ی هم قافیه ی ” ما بشوم...