عاشقانه‌ها عاشقانه‌های نسترن خزایی

[ASaLi_Nh8ay]

موعظه بس است
من دیگر به راه نمیشوم
از بس بیراهه روندگانِ
راه یاب را دیده ام ...​

 

[ASaLi_Nh8ay]

شکست تنبورم
از کشکول دربه دران
و سکوت
چهچهه می زند در این سنگستان!
ومن شب را شعله ور ساخته ام
بی هیچ چراغی !​

 

[ASaLi_Nh8ay]

رویای خیس باران،
کپک میزند!
در تاریکی اندیشه،
و تو،در آرزوی ترنم باران نباش،
ببار !
تا بارور شود،
ناودانهای عقیم رهایی...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ریشِ ریش است این دل
و سکوت مرهم نبود،
به قهر زمانه ی سیاه وس‍پید،
محصور چهاردیواری تردید شده ایم !
دیوارها بس سترگند!
اما
هنوز شعرهایم بوی تردید قدمهای یخ زده
نمیدهند،
جاریند چون خون در اندیشه ی
سرو بلند...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

صدای چمری می آید،

نفسها تفنگهای سر پرند

وگیسوان بریده،

نماد شیران تازه سفر کرده،

شیرهای سنگی به جای شقایقها ریشه کرده اند!

رد خون تا دل خاک ،هنوز پیداست

ایل دیگر کوچ نمیداند!

کلاغها هنوز قار قار میکنند

شیرهای سنگی در راهند...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

چهارتکبیر ناخوانده،

در گِل گور دفن خواهم شد!

و عنقریب باز زگِل ،گُل کنم

من زاده ی جذامی اندیشه نیستم !​

 

[ASaLi_Nh8ay]

بذرِ مرا در سکوت نپاشیدند

فریاد ، ریشه ی من است

حنجره ی غرق به خون

حجله ی اندیشه ی من است​

 

[ASaLi_Nh8ay]

خواهم مٌرد

بی هیچ واسطه ای !

سفالینه ام را،

در کویرِ وطنم خاک کنید،

آنجا که،

بهشت خوابِ آب میبیند...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

بوی تند اختناق می پراکند

کافور زنده شور خانه را !

کور خواند شاه بوف پیر

قناری هنوز زنده است !​

 

[ASaLi_Nh8ay]

ماردوش شدند کرم ها!

از خواب رفت خورشید

دم بده کوره را کاوه

کم دارد نگین سرخ

کاویان درفشمان

بیا من وتو در این سپیدراه،

سرخ رگِ سبزِ پرچم باشیم!​