عاشقانه‌ها عاشقانه‌های نسترن خزایی

[ASaLi_Nh8ay]

در بی ستون تنم فریادیست

از کوزه های شکسته وسوتک های گلی ننواخته

می دانم سحر ناخوانده مرغ

در ستیغ کوه مصلوبم به بیداری!

حکم, نبودنم بود وبس!

هنوز خوابند در سایه سار سکوت خاکیان زمین

و من فریادهایم را حتی در نقاب خاک هم خواهم کشید!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

بی ریشه ها

خشک نمی شوند !

باکی نیست

ما سبز می شویم

اما

امان از قارچ های سپید وسیاه ،

که در خونبارترین خاک خدا،

سر بر می کنند...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

سپید گفتیم

تا سرخ شویم

و سبز بمانیم

بی گمان این پرچم مارا کفن باشد!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

قرق کردند پستوها راهم،

سیاه سایه های بلند!

و فریادها آشکارا گل کرد،

از مناره حنجره های سرخ

وچه زیبا باران خون،

سیراب میکند جگرهای سوخته را !​

 

[ASaLi_Nh8ay]

گناه ،

شکستنِ عصایِ سیاه

در مسیری سپید !

حکم،

سنگسار

به غایت اندیشه...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

میپیچد عطر شهادت،

ز شیشه ی شکسته ی گلاب،

و من،

اشهد ناخوانده،

گمنام میشوم،

در امتداد اندیشه ای نارگون...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

می تازد

توسن اندیشه ام بی لگام

تا

در افق سکوتتان محو شود

سپیده دم

پای آن سپیدار بلند

سه قطره خون

آخرین فریاد من...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

چال نکرده است

گورکن پیر

هنوز

حنجره ام را !

سرمه نه، سُربم خوراندن

تا چهچهه نکند

بلبل به مستی !

نمیدانند

دیریست شاهنامه خوان شده ام...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

نجواست که بالا میگیرد،

درعمق پستو!

وما،

وارثان حنجره های سرخ،

بی پرده،جشن میگیریم،

شکست سکوت را...!​

 

[ASaLi_Nh8ay]

در اندیشه ام درختان همه سبزند
قناریان همه می خوانند
امــــــــــــــــــــــــــا
باز خیال برم داشته
درین عصریخبندان...​