عاشقانه‌ها عاشقانه‌های مرجان امیری

[ASaLi_Nh8ay]

حتی یاوه گویه هایی از انسانی در خود مانده...
گفته خواهند شد...
سروده خواهند شد...
در جمع و پنهانی...
و در آخر نوایی خواهند شد بر تار و پود هستی...
و سپرده خواهند شد به روح جهان...
و باز چه رمز آلود...
پیوسته از آسمان خواهند بارید...
و از بطن زمین جوانه خواهند زد...
آن زمان که آیندگان کاشف آیند...
و ادراک خواهند کرد...
و من چه رخساره پر حیرت می فهمم ...
که روح جهان " پیوسته آبستن تاریخ است...​

 

[ASaLi_Nh8ay]

آوازم سکوت می شود...
آن زمان که در اصوات غریبه اش خواهی یافت...
نگاهم بی فروغ می شود و سرد...
آن زمان که آیینه ات خواهد شد ' سخت ...
واگرا " می شوم '
خودشیفته می نامی مرا ...
و همگراییم " ... را
تقلید خواهی یافت !!!
گمان می کردی
" یک زن "
اندیشه نمی داند....
و گریزان بودی
از آنچه "واقعیت " می یافتی...
و بی شک "
نادیده اش ' خواهی گرفت.
و از شرم حقیقت "
متواری خواهی شد.
و انکار خواهی کرد !!!
آنچه خواهی دید...
" زن و اندیشه " را
می دانی ....و در خوابی​

 

[ASaLi_Nh8ay]

در تقلید فرو خواهی رفت...
آن زمان !!!
آنچه در دیگران ' حماقت می یافتی .
پس کما کان خود را....
در آن خواهی یافت....
و خواهند دید .​

 

[ASaLi_Nh8ay]

آن زمان
بر" حقیقت "
چشم فرو می نهی .
و در آنچه گذشتگان نقل کرده اند "
غرق میشوی....
و با ادراکشان سپر میشوی ...
در مقابل چشمانی چون " من "
گویا گمان کرده ای " زمان "
در گذشته مرده' است.
و حکمت را حجت تمام می یابی ...
گویا نمی دانی ...
و شاید می دانی !!!
در گورستان ادراکشان تثبیت گشته ای ...
در جایگاه یک " راوی "
اینجا ...و... آنجایی ....
هر بار در خوابی ....
هشیار و زندانی .....​

 

[ASaLi_Nh8ay]

گفتم که دنیای من از آن من است...
قطعاً که
دنیای تو نیز از آن تو است...
هر کس به فطرتی است در جان و ذات خویش...
حتماً نبیند ...
اندر جهان " مثال خویش.
من نیز گونه ای بینم عالم " به فهم خویش...
تو هم جهانی دگر به ذات و چشم خویش.
کوشیدی از دنیای من کاهش دهی...
نا عادلانه بر دنیای خویش " افزایش دهی.
گر خواهی از عالمت خبر گیرم " به بعد
تو نیز باید اندر جهان من " سفر کنی ....​

 

[ASaLi_Nh8ay]

در این پهنای گسترده " زمین
بر سر کوهساران بلند...
هر چه دریاست زمین...
در دل جنگل دور...
بیشه زاران ' تاریک...
منم آن " هسته ای مانده از تاریخ...
سر کشیده است " جوانه دلم "
رو به سوی هر چه می یابد ' نور'
نورهایی سو سوی ...
و دلم می خواهد ره به سوی آن "هور"
کسی از این همه رخساره منور '
دستی از این همه تابنده ' ز ' دور
کی شود این همه نیرنگ و ریا !!!
پر تلالو و درخشان چون " هور "
دل " من چون قلعه '​

 

[ASaLi_Nh8ay]

و روانم دژبان...
که نداند به هر سوی " تعریف شکست "
گاهی چون یک ' رود '
می رود تند و خروشان به سوی ' دریا '
گاهی مانند ' عقابی در باد ...
می رود رو به سوی ، یک ' دام
هر دم از شوق شکفتن "دل من "
که شود عاری از هر کینه و غم ...
و شود آزاد از هر گونه " ستم "
می رود ' غنچه نشکفته ، این هسته دلم...
" طیف به طیف "
آه ای نو النور...
ای فاتح...
رهی از درگاه شکوهت و جلالت " یا هو "
بنمای ره " بر این نو رسته ' نشکفته دلم...
فتح کن برگ به برگ این فولادِ... دلم '
دلم از کینه و نفرت جاریست ...
برس ای " هور " به فریاد دلم....
تا شوم " عشق " شوم غرقه به نور....
برس ای " نور " به فریاد دلم ...​

 

[ASaLi_Nh8ay]

عشــق یـعنـی بـا تـو شیدا می شوم
در نـگاهـت غـرق ِ رویــاء می شـوم

عشــق یـعنـی انتـظار دست یـــار
درکویـر دریـا شـدن در چـشم یـــار

عشق یعنی بی قراری،دلهره،سوزِ جگر
در نگاهت ترس تنهایـیُ باز خون جــگر

عشــق یعنـــــی با نـِگـارت نو شـــدن
در جَـوارش خُفتــن ُ... رویــاء شـــدن

عشق یعنی میشوی خورشید تابان در فلــق ازسکوتش میشوی دلگیرُ خاموش چون شفق​

 

[ASaLi_Nh8ay]

عشــــق یـعـنـی بـــی نــهایـت انتـظـار
شـــوق یـعنــی بـی کـرانهِ مــهِر یــــار

عشـــق یـعنـی با تــو دریـــا می شوم
گـر نـباشـی بـی تـو صـحـرا می شــوم

عشـق یعنی اختلالُ ، اضطرابُ ، استرس
هر زمـان در التـهاب ُذکـر یار ُدیـسترس

عشــق یـعنی هرچه میخوانی ز ِ اوسـت
هـم زمین ُ هـم زمـان ، هــم رَزم اوسـت​

 

[ASaLi_Nh8ay]

عشـــق یـعنـی بـا تـو پـیـدا می شـوم
در عـَـدم بـاز از تــو احیـاء مـی شــوم

عشـــق یعنی گفتن هر شعر از اوسـت
خواندن ُ شاعــر شـدن از هجـر ِ اوسـت

عشــق یـعنی هر شبــم در بند اوســت
هر نســیم بر گیسـوانـم دَسـت اوســت

عشق یعنی چون کلام الله سی پاره شدن
چون مسیحا تا به امروزَم اهـورایی شدن

عشـق یعنی » این غـزل بی انتهاست...​