مجموعه دلنوشته‌های "گلبرگ‌های معطر" | Nina کاربر انجمن یک رمان

[زیر شکوفهها]

***
امید قشنگ است، مرا بهتر از دارو و غذا زنده نگه می‌دارد؛
اما می‌دانی، یک‌جورهایی خطرناک است.
امید مرا زنده نگه داشته، ولی درد دارد در عوض.​

 

[زیر شکوفهها]

***
فهمیدم که آدم‌ها وقتی یک‌چیزی را دور می‌بینند، یا از دستش می‌دهند متوجه ارزشش می‌شوند.
مثل وقت‌هایی که می‌روی، وقتی آن خط می‌جنبد و بعد صاف می‌شود، وقتی قصه‌ها تمام می‌شوند، وقتی گلبرگ‌ها می‌میرند... . ​

 

[زیر شکوفهها]

***
کاشکی میان خوشی‌هایم، در آغوش تو می‌مردم.
کاشکی میان خوشی‌هایم، توی آغوش تو می‌مردم... .​

 

[زیر شکوفهها]

***
کم‌کم تصمیم می‌گیرم که به مریخ کوچ کنم.
یک اتاقک فضایی کوچک؛ فقط قرار است چند بسته مداد، و چندتا دفتر با خودم ببرم.
شاید دوربین عکاسی جدیدم را هم با خودم ببرم.
می‌دانم سفرم بازگشتی ندارد، اما دلم می‌خواهد همه‌چیز را ثبت کنم.
من قرار است به یاد تو کهکشان را کاوش کنم، بنویسم و بنویسم و در وصف اشک‌هایم ترانه‌های شاد بسرایم.
مرگ در مریخ، قطعاً از مرگ روی زمین آسان‌تر است.​

 

[زیر شکوفهها]

***
یادم می‌افتد که دیگر خیلی دیر است، یادم می‌افتد که مدت‌هاست منتظرم،
و بعد گریه می‌کنم و گریه می‌کنم؛ اما گریه کردن هم دیگر آرامم نمی‌کند، می‌دانی؟ ​

 

[زیر شکوفهها]

***
لعنت به تنهایی.
اگر دوستانی داشتم، با آنها شادی می‌کردم و می‌خندیدم و شب‌ها تا صبح باهم پچ‌پچ و بازگویی می‌کردیم،
شاید الان شادتر منتظرت می‌ماندم؛ شاید صبح‌ها خوابت را نمی‌دیدم... .
آدم‌ها که از من خوش‌شان نمی‌آید، دوستی با ستاره‌ها و گل‌های جدید، و هم‌صحبتی با یک گربه‌ی سفید، چطور است؟ ​

 

[زیر شکوفهها]

***
سوفیا از خون‌ریزیِ زیاد زخم قلبش مُرد.
من هم اگر به مُسکن‌ها روی بیاورم می‌میرم؛
به همین سادگی. ​

 

[زیر شکوفهها]

***
آبی، جای رنگ‌هایم را گرفته.
من توی جهان‌های خیالی خودم غرق شده‌ام.
هرشب، وقتی هیولاهای زیر تختم می‌لولند و بیرون می‌آیند به خاطرات گذشته فکر می‌کنم؛
به زمان‌هایی که من و تو روی نیمکت چوبی پر از یادگاری می‌نشستیم و نمی‌دانستیم از چه حرف بزنیم... .
چرا قدر آن‌ زمان‌ها را ندانستم؟ چرا در آغوشت نگرفتم و نگفتم که دوستت دارم؟ چرا التماست نکردم که نروی، تا ابد بمانی کنارم؟
حسرت و دلتنگی، نسبت خویشاوندی نزدیکی باهم دارند. ​

 

[زیر شکوفهها]

***
همه‌چیز خوب است، من دارم لبخند میزنم.
فقط به خاطر مرگ گل‌های توی باغچه دلم گرفته... .​

 

[زیر شکوفهها]

***
انگشترهای نقره، بوسه‌های ماه عسل...
انگار زندگی زیاد هم تلخ و بی‌رحم نیست. اما شادی، لبخند و خیال آزاد و پاک از دلتنگی‌ام را جایی توی خیابان شلوغ جا گذاشته‌ام. شاید هم توی مهمانیِ چای، یا یک قرار با بوی قهوه و علاقه‌ی تازه شکل‌گرفته... . ​