شقایق سهندی

بی تو در شبانه های من، چشم هایم چه محکــــــوم به تکرار بارانند چون محکومی در آشویتس می مانند که ثانیه به ثانیه از وجودِ خود می کاهند و روزها در تلی از خاکستر خود در آتــــشِ این قلب، چه درد مند در بیگاریِ سکوت ســــــوزانند